به گزارش عصر فرهنگ، دومین فیلمی که در جشنواره فیلم رضوی یزد اکران شد اثر محمد  قاسم‌پور است. روایتی از زندگی زوجی که مبتلا به ام اس هستند. شاید در ابتدا این حس به مخاطب القا شود که این فیلم بسیار مصنوعی روایت این دو نفر را روایت می‌کند و در عشق این دو غلو شده است. اما هرچه جلو می‌رویم در می‌یابیم افرادی که بیمار هستند چگونه قدر هم را می‌دانند و زندگی که در عین بیماری برایش تلاش می‌کنند چقدر با ارزش است. جایی در فیلم شخصیت اول مرد داستان به این موضوع اشاره می‌کند که امروز توانسته سوار ماشین شود اما فردا معلوم نیست همین کار‌ را هم بتواند انجام دهد اما سعی خودش را می‌کند.
روایت داستان بر عهده خود این زوج است و آنها داستان زندگی خود را روایت می‌کنند در عین حال که یک روز از زندگی خود را نیز می گذرانند. آن ها وقتی از عشقشان می‌گویند احساس مصنوعی بودن دست نمی‌دهد. هرچند به تصویر کشیدن این نوع عشق برای مخاطبی که در قاب مستند چنین چیزی را ندیده باشد مصنوعی جلوه می‌کند.
قاسم پور به خوبی توانسته زندگی یک معلول و بیمار را به روایت بکشد و به خوبی القا کرده‌است که نباید در جامعه به این افراد به دید ترحم نگاه کرد بلکه باید به دید یک شهروند که شاید با مشکلاتی رو به رو است به آن‌ها نگریست.
قاسم پور در مصاحبه‌ای با مهر می‌گوید: شخصی این زوج را به من معرفی کرد و من قبل از ساخت فیلم هشت ماه با آنها در ارتباط بودم، سه ماه ابتدایی دوستی‌ام با آنها اصلا نگفتم که فیلمساز هستم تا احساس نکنند که قرار است دوربینی وارد خانه آنها شود و بخواهند به گونه دیگری رفتار کنند. اگر الان هم بخواهم فیلمی بسازم، به سوژه خود در وهله اول نمی‌گویم که فیلمساز هستم. ممکن است سوژه و شخصیت‌های من بعدا تغییر کند و من نمی‌خواهم که این شخصیت ها با این تغییرات ناامید و یا دلخور شوند.
کارگردان فیلم «آسانسور» با اشاره به ارتباط خود با شخصیت‌های فیلمش و تاثیر آن در پیش رفتن فیلم، بیان کرد: بعد از اینکه ارتباط من با آنها صمیمی شد، به خود اجازه دادم که از دوربین استفاده کنم و این زوج هم به من اعتماد کردند و البته من هم سعی کردم از این اعتماد سوء استفاده نکنم و فیلم خوبی بسازم.