به گزارش خبرنگار صبح تفت، متن پیش رو در مورد فرهنگ وزندگی مردم روستای طزرجان است که پایگاه خبری تحلیلی صبح تفت در چند بخش آن را منتشر خواهد کرد.

در سال‌ها پیش طزرجان رونقی دوچندان داشت؛ دکان‌های عطاری، بقالی، بستنی‌سازی، قنادی، نعل‌بندی، سلمانی و... در آنجا بود که برای خودشان بروبیایی داشتند.

مردم گرمازده کویر برای در امان ماندن از گرمای 40 درجه شهر به دامن خنکی‌ای روستاها پناه می‌بردند ازجمله طزرجان، ده بالا، منشاد، بنادک سادات و...

پنجشنبه و جمعه‌ها روستاها جنب‌وجوش بیشتری داشت، مردان کار، پس از یک هفته تلاش به آغوش خانواده بازمی‌گشتند تا هم در کنارشان باشند وهم استراحتی و آماده شدن برای تلاشی دیگر.

طزرجان را محلاتی به هم پیوند می‌داد، کوی ترکی، پاکوچه، محله‌ی حاجی حسینی، پاتوت سیاه، سرباغشاه، مزرعه علی، تل عاشقون، افشار آباد، دوازده امام، طاق عربها، کلانتری، مزرعه آطار، افضل آباد، محله حمام مشیر و... ازجمله محلات قدیم طزرجان بود که زمانی برای خود رفت‌وآمدی داشتند.

عصرها مردان وزنانی را مشاهده می‌کردی که در کنارگذرها و میدان‌ها نشسته‌اند و بگوبخندی داشتند.

وسیله رفت‌وآمد به ده دو دستگاه اتوبوس قدیمی و دو دستگاه مینی‌بوس بود که هرکدام برای خود قلمرویی داشتند.

بالای ده و مزرعه علی در سیطره مینی‌بوس‌ها و پائین روستا در اختیار اتوبوس‌ها بود.

برای رفت‌وآمد به شهر می‌بایست شب قبل از حرکت جا رزرو می‌کردی و بقولی صندلی می‌گرفتی و با گذاردن دستمال روی یکی از چهل صندلی اتوبوس یا مینی‌بوس جای خود را تعیین می‌کردی.

تا ساعت هفت صبح فردا با سوارشدن و حرکت از راه جاده خاکی هنزا در مهریز پس از گذشت چهار ساعت در ساعت یازده خود را به چهارراه امیر چماق و گاراژ حاجی حسین و یا صنعت برسانی آن‌هم با سرووضع خاک‌آلود و خسته و دوباره عصر همان روز ساعت 2 بعدازظهر همان راه را طی می‌کردی و حدود ساعت شش یا هفت به ده می‌رسیدی.

ماشین پر بود از بار و مسافر که در کنار هم و یا روی سقف جا خوش کرده بودند؛ از کیسه آرد گرفته تا سیمان، هندوانه، قند و نبات، گچ، پشم، دار قالی و حتی گوسفند و نفت.

ادامه دارد...

انتهای پیام/م*