یزدرسا؛ کمی به عقب بازگردیم‎؛ به دوران تبلیغات انتخابات و وعده‌های جذاب دکتر روحانی در کسوت نامزد ریاست جمهوری. آقای روحانی از سوء مدیریت‌ها و مشکلات معیشتی مردم می‌گفت و بر این ادعا بود که با تدبیر صحیح و دیپلماسی قوی می‌تواند سد تحریم‌ها را در هم بشکند و ضمن حفظ حقوق و غرور ملی، آرامش و بهبود اوضاع معیشتی و اقتصادی را برای جامعه به ارمغان آورد.

اینک اما قریب به سه سال از ریاست‌جمهوری دکتر روحانی می‌گذرد و متاسفانه اوضاع اقتصادی جامعه و وضعیت معیشتی مردم، خوشایند نیست. از چاه برجام، آبی برای ملت نجوشید؛ امتیازهای فراوان یکطرفه داده شد و وعده‌های نسیه گرفته شد؛ وعده‌هایی که طرف مقابل، انگیزه و اراده‌ای برای عمل به آن‌ها ندارد و آش آن‌قدر شور شده که حتی ‌رئیس کل بانک مرکزی کشورمان هم در مصاحبه‌ با تلویزیون بلومبرگ تصریح کرد برجام تا‌کنون «تقریباً هیچ» دستاورد اقتصادی برای ایران نداشته است.

 اذعان ولی‌ا... سیف هنگامی دردناک‌تر می‌شود که به یادآوریم چگونه برخی شخصیت‌ها و رسانه‌ها به بزک‌کردن توافق هسته‌ای پرداخته بودند و آن را فتح‌الفتوح و تسلیم‌شدن قدرت‌های بزرگ در برابر ایران و ... لقب می‌دادند.

جای تاسف است که مردم دل‌بسته به وعده‌های خوش برجامی، پس از گذشت قریب به سه سال از فعالیت دولت محترم، شاهد رکود بی‌سابقه در بخش‌های گوناگون صنایع و به تبع آن، پیامدهای سنگینی چون تعطیلی واحدهای تولیدی و افزایش بیکاری اقشار زحمتکش هستند.

وانگهی اگرچه در کنار رکود سنگین، تورم کلی و نقطه به نقطه کاهش یافته است اما کاهش تورم تقریبا پیامد قهری رکود موجود است و معجزه خاصی به شمار نمی‌آید. به عبارت دیگر هر دولت دیگری هم می‌توانست با رهاکردن رکود به حال خود، به کاهش نسبی تورم دست یابد.

همچنین، تورم مورداشاره اگرچه به لحاظ علمی کاهش یافته است اما مردم آثار آن را در معیشت خود لمس نمی‌کنند. گرانی روزافزون اقلام اساسی در سه سال اخیر گواهی روشن بر این ادعاست. این معضل هنگامی ملموس‌تر می‌شود که دریابیم قیمت برخی اقلام عمومی و پرمصرف نظیر برنج و خرما نیز در این روزها بار دیگر با افزایش روبرو بوده است.

این روزها؛ هم رکود سنگین، گلوی واحدهای تولیدی را فشرده و هم افزایش قیمت کالاهای ضروری و پرمصرف، قشرهای محروم و متوسط جامعه را در تنگنا قرار داده است. نه صاحبان صنایعی که مسحور تبلیغات برجامی شده بودند، توانستند بهره‌ای قابل‌توجه از برجام به دست آورند، و نه مردم مبهوت بزک‌کردن‌های برجامی حظّی از آن بر سر سفره خویش یافتند. اینک برجامی پرزرق و برق مانده است و کوهی از آرزوهای نافرجام‎؛ آرزوهایی که برآورده‌شدنشان به اجرایی‌شدن برجام گره خورده بود و البته برجامی که طرف مقابل نشان داده است انگیزه‌ای برای پایبندی به آن ندارد.

آیا این تجربه تلخ و سنگین می‌تواند مایه عبرت کسانی شود که مدعی بودند در سایه تعامل و گفتگو با نظام سلطه می‌توان اوضاع اقتصادی جامعه و وضع معیشتی مردم را ارتقا بخشید؟! آیا این تجربه دردناک می‌تواند اسباب توجه غیرشعاری و عمیق دولتمردان و نهادهای ذی‌ربط به راهبرد حیاتی «اقتصاد مقاومتی» را موجب شود؟! گذشت زمان، پرده از واقعیت‌های بیش‌تری  کنار خواهد زد.

نویسنده : حسین یداللهی