یزد رسا؛ درحالی که جام جهانی درحال برگزاری است و داعش در عراق از هیچ جنایتی فروگذار نیست و در سوریه مردم گرفتار تروریست ها هستند ما اسیر سیمای دروازه بان تیم ملی فوتبالمان بودیم
روزانه صدها لطیفه و مطلب درباره علیرضا حقیقی نوشته شد در حالی که کودک خردسال فلسطینی زیر موشکهای اهدایی ایالات متحده در حال جان دادن بود.
البته حق با ماست چون مرگ سراغ ما نیامده است و ویرانی ستون های خانه ما را به رعشه نیاورده است.

ما هر روز اسیر فوتبال و قیمت پرایدیم و بیش از آنکه مرگ دیگران برایمان اهمیت داشته باشد آخرین مدل موبایل را دنبال می کنیم.
راستی دوربین موبایل شما چند مگا پیکسل است؟
با این دوربین از چه چیزهایی عکس می گیرید؟ چه فیلم هایی را بلوتوث می کنید و روی وایبر و واتس آپ شما چه مطالبی جابه جا می شود؟
می دانم این حرفها برای خیلی ها بی معنی است اما الان که ما راحت در خانه نشسته ایم چهار میلیون نفر از مردم فلسطین و یک میلیون نفر از مردم سوریه آواره هستند. آنها نه شناسنامه دارند. نه پاسپورت و نه سرزمین
حتی بیمه درمانی هم ندارند
چه کسی مقصر است؟ خودشان یا ما؟ بی عرضگی چه کسی 5 میلیون مسلمان آواره روی دست امرای اسلامی گذاشته است؟
ما به جز مصرف کالای تولید غرب چه هنر دیگری داریم؟
فوتبال آنها را می بینیم. ترانه های آنها را گوش می دهیم. ادای آنها را در می آوریم و فیلم های آنها را تماشا می کنیم. موبایل های آنها توی دستمان است و با ماشین های آنها جابه جا می شویم وفتی هم بیمار می شویم داروهای آنهارا می خوریم.
این است عاقبت ما که بزرگترین منابع زیر زمینی جهان را داریم
امروز کشتن برادران و خواهران و فرزندان مسلیمن هم به مصیبتهای دیگرمان اضافه شده و کسی صدایش در نمی اید. اسیر سوارز هستیم که برای چندمین بار در زمین فوتبال بازیکن دیگری را گاز گرفته است.
دنیای ما دنیای فریب است . ما در دروغ غوطه وریم و چون سالهاست راستی را تجربه نکرده ایم معنای آن را هم نمی فهمیم
درست مثل  ماهی که نمی تواند محیط بدون آب را درک کند
اما یادمان باشد
هر ملتی همان تاریخی را به دست می آورد که شایستگی آن را دارد. شارل دوگل