به گزارش یزد رسا، در ساعات پایانی روز چهارشنبه بیست و یکم اسفندماه نود و دو هرچه کردم نتوانستم این چند خط را بر روی صفحات کاغذ نیاورم.

با سفر کاترین اشتون مسئول سیاست خارجی اتحادیه اروپا به ایران و دیدارش با برخی تفاله های فتنه هشتاد و هشت بلافاصله عده ای مصاحبه کردند و فریاد وا ویلا سردادند که بیائید و ببینید که این ضعیفه دزدانه به ملاقات محکومین فتنه هشتاد و هشت رفته است و در نهایت هم رؤسای قوای مقننه و قضائیه داد سخن سر دادند که این کار بسیار غیر دیپلماتیک بود و البته عده ای دانشجو هم اعتراض کردند و اگر این هم مانند سفر اعضای اتحادیه اروپا باشد در نهایت قضیه شفاف و روشن نخواهد شد که بالاخره چه نهادی مسؤل این هماهنگی ها بوده است. اما سؤالی که ذهن مرا به خود مشغول کرده و باعث نوشتن این چند سطر در ساعات پایانی شب شد این است که از همه مسؤلین می پرسم آیا واقعاً این قدر کشور ما بی در و پیکر است که هرکسی هر اقدامی که دلش خواست بکند به راحتی راه برایش باز است آن هم در حد یک اقدام مهم امنیتی؟ آقایان محترم شما که خودتان خوب می دانید امروز اگر یک آدم کاملا عادی در یک گوشه از این مملکت دست به یک اقدام امنیتی و ضد امنیتی بزند دقیقاً چند دقیقه قبل و بعدش مأمورین اطلاعاتی با خبر هستند پس چطور ممکن است که یک مسؤل بلند پایه اروپایی به این راحتی با عده ای ملاقات کند و قبل و بعدش شما مطلع نشده باشید؟ خیلی خنده آور و شاید هم تهوع آور باشد که بیایند و بروند و بعد تازه بنشینیم بیانیه بخوانیم که این حرکت را محکوم می کنیم. اگر ماجرا به این سادگی است پس ما باید در قوای امنیتی و اطلاعاتی خود قدری تردید کنیم که از ریز برنامه های یک مسؤل خارجی اطلاع ندارند. مگر این ها که می آیند و می روند طی الارض می کنند یا با تاکسی و اتوبوس واحد و آژانس تردد می کنند که بتوانید بگوئید کسی مطلع نبوده است؟

نسأل الله منازل الشهداء

محمد هادی سمتی

چهارشنبه بیست و یکم اسفند سال حماسه سیاسی و اقتصادی