یزدرسا؛ انتخاب رئیس مجلس شورای اسلامی در دهمین دوره نشان داد که رای آوردن و نیاوردن فلان لیست هیچگاه نمی تواند وزن جریانات سیاسی مجلس را نشان دهد و در واقع وزن کشی جریانات سیاسی هنگام انتخاب رئیس مجلس مشخص می شود.

انتخاب علی لاریجانی به عنوان رئیس مجلس دهم نشان داد؛ پیروزی اصلاح طلبان که در سه ماه گذشته به صورت زنجیر وار تحت عنوان «لیست امید» تکرار می شد؛ توهمی بیش نبود.

توهمی که به دلیل موج تبلیغات سنگین به یک باور پیروزی حتی برای سران اصلاحات تبدیل شده بود و سودای ریاست مهره همیشه منصرف خود را به یک آرزوی نزدیک تبدیل کرد.

انتخاب لاریجانی به عنوان رییس مجلس، جدای از مشخص کردن وزن جریانات سیاسی مجلس دهم، دو پیامد و نتیجه مهم در بطن خود داشت اولا اینکه افراد قرار گرفته در لیست امید تماماً اصلاح طلب و یا همسو با دولت نبوده اند به تعبیر دیگر جریان اصلاحات برای بازگشت به سپهر سیاسی ایران به دستاویزی تحت عنوان «لیست امید» به هر قیمتی و با هر مهره ای متوسل شد.

دوما اینکه لیست موسوم به امید تنها در تهران توانست پیروزی کامل را به دست آورد و همین پیروزی «توهم» ما بیشماریم را به بار آورد.

انتخاب یک اصولگرا به عنوان رئیس مجلس دهم نه تنها بالیدن طیف اصلاح طلب و اعتدال به رای مردم را به قهقرا برد بلکه شرط‌بندی غرب بر روی پیروزی اصلاح‌طلبان و اعتدال‌گراها و کنار رفتن اصولگراها را به باد داد و نشان داد فشار و هیاهویی که آنها علیه جریان اصولگرایی به راه انداخته‌اند، کاری از پیش نبرده است.

جدای از همه نتایج و پیامدهای انتخاب هفتم اسفند، این موضوع قابل تامل است؛ جریان اصلاح طلبی که  با فتنه 88 از صحنه سیاسی ایران حذف شد به دنبال هر نوع دست درازی و دست آویزی برای بازگشت به معادلات نظام است اما بازگشت این جریان سیاسی امری محال است چراکه جدای از تحمیل هزینه های کلان فتنه 88 به مردم و نظام، هنوز ماجرای اغتشاشات فتنه 88 که توسط عده ای قدرت طلب که حاضر نشدند تن به ساده ترین قواعد دموکراسی داده و پیروزی کاندیدای رقیب خود را بپذیرند، در ذائقه مردم ایران باقی مانده است.

و از آن تلخ تر اینکه هنوز برخی منتسبان به این جریان گرچه در جلسات خصوصی به دروغ بزرگی که به مردم گفته اند، معترفند اما آنچنان جسارت و شجاعت پیدا نکرده اند که در مجامع عمومی عذرخواهی کنند.

انتهای پیام/م*