دوران دانشجویی، دورانی ناب و خاطره‌انگیز در زندگی کسانی است که آن را تجربه کرده‌اند؛ این دوران، هم شیرینی‌های خاص خود را دارد و هم «حساسیت»‌های منحصر به فرد. حساسیت از آن رو که شخص به یکباره از «محیط کوچک» مدرسه در «شهر خود» با قوانین و نظارت‌های خاص، در کنار دانش‌آموزان «همجنس» و اغلب «همسنخ» با خویش، به «فضایی گسترده‌تر» با مختصات دانشگاه پا می‌گذارد؛ دانشگاهی که از لحاظ «تعداد دانشجویان» و «تنوع سلایق» به طور کامل با مدرسه تفاوت دارد و «دانشجویان دختر و پسر» در یک محیط و یک کلاس به تحصیل می پردازند.

 از سوی دیگر درصد بسیاری از دانشجویان، در دانشگاهی دور از خانواده و در شهر و استانی دیگر به تحصیل اشتغال دارند و این خود، می تواند آسیب پذیری آنان را در زمینه های فکری، فرهنگی و سیاسی افزایش دهد.

دراین میان، بسیاری از والدین می کوشند تا زمینه تحصیل فرزندان دانشجوی خود را در «شهرهایی با اصالت های بیشتر دینی و فرهنگی» فراهم کنند؛ چه این که انتظار دارند به حسب معمول، دانشگاه های واقع در این شهرها نیز متاثر از فضای کلی شهر، محیطی مناسب برای ارتقای علمی و شخصیتی فرزندانشان باشد و متصدیان دانشگاه، دانشجو را همچون امانتی ارزشمند دریابند و از ابزار قراردادن وقت و وجهه او برای پیشبرد اغراض نازل سیاسی و ... پرهیز کنند.

بر این اساس، استان یزد از جمله گزینه های مورد اقبال والدین در استان های دیگر، برای سکونت و تحصیل فرزندانشان به شمار می آید. چه این که تلألؤ برند «دارالعباده» و «دارالعلم» بر تارک این استان کافی است تا دانشجویان و والدینشان را به سوی خود بکشاند و اطمینان نسبی داشته باشند که انرژی شان در دوران تحصیل در مسیرهایی ناصواب هدر نمی رود و متصدیان، متعهد به پاسداشت حرمت وقت و توان دانشجویان هستند.

با این همه، تامل در رویکردها و مصادیق برخی مراکز آموزش عالی استان در دوره جدید نشان می‌دهد که متاسفانه نتوانسته اند آن گونه که باید و شاید، پاسدار این اعتماد باشند.

 دانشگاه یزد به عنوان مرکز برجسته آموزش عالی استان را می توان از جمله مصادیق ناهمگونی برخی سیاست‌ها و رخدادهای واقع شده در آن، با نماد «دارالعلم» و «دارالعباده» به شمار آورد.

سیاست‌زدگی و فراهم شدن زمینه حضور عناصری نامتجانس با فرهنگ دارالعباده که در مواردی قابل توجه، شهرت و عملکردشان «همسویی با فتنه» را تداعی می‌کند، دلیلی روشن بر این ادعا به شمار می‌آید؛ فتنه‌ای که بارها به عنوان خط قرمز معرفی شده است.

شایسته است مسؤولان محترم برخی مراکز آموزش عالی استان و از جمله دانشگاه یزد این فرمایش رهبری در دیدار با اساتید دانشگاه‌های کشور را نصب‌العین خود قرار دهند که تاکید کردند:«تبدیل دانشگاه‌ها به باشگاه سیاسی سم مهلک برای حرکت علمی کشور است» و لختی با خویش بیندیشند که حضور کسانی چون موسوی لاری، صادق زیباکلام، فاضل میبدی و جلایی پور(با سابقه شرکت در کنفرانس کذایی برلین و ...) با چاشنی سخنان و مواضع آن‌چنانی، چه نسبتی با رسالت «علمی و انقلابی» دانشگاه در ایران اسلامی به‌‌ویژه «دارالعم» و «دارالعباده» یزد دارد!

نویسنده: مرتضی فیروزآبادی