یزدرسا؛ اقتصاد کشورمان علیرغم همه تلاش‌ها وضعیت خوشایندی ندارد و همچنان با رکودی سنگین و احتمالا بی‌سابقه دست و پنجه نرم می‌کند‎‎؛ رکودی که مورد اذعان چهار وزیر دولت نیز قرار گرفت و نامه رسمی آنان به ریاست محترم جمهوری را به دنبال داشت. نخستین پیامد این رکود‏ْ، کاهش فروش و به تبع، کاهش نقدینگی واحدهای تولیدی است که تبعات آن به طور مستقیم بر سر کارگران شاغل در کارخانه‌ها و خانواده‌های آن‌ها آوار می‌شود.

رکود فوق‌الذکر، بر اکثر واحدهای تولیدی سایه افکنده است و واحدهای استان یزد نیز از این معضل در امان نمانده‌‌اند، چنان‌که انبوه کارخانجات تولید کاشی و سرامیک استان در وضعیتی بغرنج به سر می‌برند به گونه‌ای که بسیاری از واحدها با کم‌تر از ظرفیت واقعی خویش به تولید می‌پردازند و  پرداخت حقوق و مزایای پرسنل‌شان با تاخیرهایی چند و چندین ماهه روبه‌رو است.

تلخ‌تر از همه این‌که برخی واحدهای تولیدی استان، یا به طور کامل تعطیل گردیده و یا ناچار از تعدیل و به عبارتی اخراج نیروهای خود شده‌اند‎؛ رویکردی که موجب شده تا اضطراب ناشی از بیکارشدن ناگهانی و پیامدهای دردناک متعاقب آن، مهمان دائمی این روزهای کارگران و خانواده‌های گرانقدرشان باشد.

در سایه رکود سنگین کنونی و اوضاع نابسامان بسیاری از واحدهای تولیدی،  بخش مهمی از کارکنان در کارخانجات استان، بیش از آن‌که در اندیشه بهبود اوضاع شغلی و معیشتی‌‌ خود باشند‏، به‌ناچار به فکر حفظ موقعیت شغلی‌‌ خویش هستند.

 به عبارت دیگر، این روزها دغدغه «کاهش قدرت خرید» و «متناسب‌نبودن افزایش حقوق با نرخ تورم» به دغدغه‌ فرعی برای بسیاری از کارگران تبدیل شده و بسیاری از آنان آرزو می‌کنند تا علی‌الحساب وضعشان از «بد» کنونی «بدتر» نشود؛ بلکه شاید در فرصتی مناسب‌تر به استیفای حقوق دیگر خویش اقدام کنند. و این البته نشانه‌ای ناخوشایند از وضعیت وخیم صنایع استان بخصوص صنعت کاشی و سرامیک است.

در این میان شایسته است مسؤولان ارشد استان با تمام توان و به سهم خود‏، برای کمک به واحدهای تولیدی استان برای برون‌رفت از بحران و کاهش مشکلات ناشی از رکود سنگین کنونی وارد عرصه اقدام و عمل شوند و اجازه ندهند روند تلخ تعدیل کارگران زحمتکش در کارخانجات و واحدهای تولیدی استان استمرار یابد‎؛‎ روندی که پیامدهای ناگوار و گاه «جبران‌ناپذیر» فردی و اجتماعی به دنبال دارد.

از سوی دیگر سرمایه‌داران و صاحبان صنایع نیز باید تا حدامکان، مانع آوارشدن کابوس بیکاری بر سر پرسنل زحمتکش و خانواده‌های آنان شوند و در کنار مشکلات انکارناپذیر واحدهای تولیدی خود‏، با «سماحت نظر» مشکلات اقتصادی و شغلی پرسنل زیرمجموعه خویش را هم مدنظرداشته باشند و ضمن درک موقعیت شکننده کارگران شاغل و خانواده‌های آن‌ها، از تصمیم‌هایی که به «تشدید مشکلات» آن‌ها می‌انجامد، بپرهیزند. بدان امید که شاهد اقدام و عملی درخور و مشکل‌گشا از سوی دولتمردان ‌به‌ویژه در دوران موسوم به پسابرجام باشیم.

نویسنده: مرتضی رضائیان