به گزارش یزدرسا ،وطن امروز در یاداشتی نوشت :صرف‌نظر از مباحث موجود، پیش‌بینی من این است؛ بدعهدی یانکی‌ها در مقام اجرا، خود به خود ناقض توافق خواهد شد.

هم ‌الان شاهد بدعهدی مکرر آمریکا ناظر بر تفسیر توافق هستیم و دوفردای دیگر، حتم‌ دارم شاهد دبه درآوردن طرف در «روز‌‌عمل». شیطان بزرگ، نزد همه جهانیان، آبروی نداشته‌اش را خواهد برد! فعلا اندکی صبر! تقدیر خدا، دست در دست تدبیر خلف شایسته روح خدا، نقشه‌ها کشیده‌اند برای حیثیت نیم‌بند کدخدا! ضد‌حمله‌ای سخت در راه است ان‌شاءالله! منتهای مراتب، چه سر خرمن بخوانیم و چه نه، عاقبت در توافق هسته‌ای، وعده‌هایی به این مردمان مذاکرات داده شده، لیکن بعید می‌دانم حتی به همین‌ وعده‌ها هم متعهد باشد کاخ سفید.(وعده‌هایی هم البته مردمان مذاکره‌کننده به داخل دادند که هرچه در متن تهیه شده دنبال آن می‌گردیم پیدا نمی‌کنیم.)

القصه! سران کاخ سفید شده‌اند حکایت آن گدایی که نرخ هم معین می‌کند! اولا خودشان متمنی مذاکره با ایران بوده‌اند، ثانیا این منت‌کشی، دامنه‌دار بوده و به قولی داستانش دراز، ثالثا با توجه به گیر و گورهای فراوانی که در داخل دارند، ایضا انتخابات ریاست‌جمهوری نزدیک‌، صرف احتیاج‌شان به توافق، بسی بیشتر از ما بوده، باز می‌بینی خر و خرما را با هم می‌خواهند! اخیرا جان‌کری مگر صریحا نگفت؛ «اگر توافق نمی‌کردیم، رژیم تحریم‌ها دوامش را در آینده نه چندان دور از دست می‌داد و فرومی‌پاشید»؟! با توجه به این اعتراف بسیار مهم، ضمن آنکه معتقدیم خیلی بهتر از این حرف‌ها می‌شد مفاد توافق را تنظیم کرد، ناچار باید صحه بگذاریم بر وقاحت بی‌حد آمریکا، آنجا که از ما، امتیاز را ممتاز، متمایز و نقد می‌خواهد، لیکن وعده‌های داده شده را منوط می‌کند به هزار اما، مشروط می‌کند به هزار اگر.

سوای این مهم، اهداف دیگری هم دارد دشمن، من‌جمله آنکه «انرژی هسته‌ای» را بدل کند به محل نزاع ملت ایران. «انرژی هسته‌ای» اما نه تنها به محل دعوای ملت تبدیل نشده، بلکه حتی «مذاکرات هسته‌ای» هم با همه فراز و نشیب‌هایش نتوانسته صف واحده ملت را 2 تکه کند. چه بسا دشمن، مترصد این توطئه بود که بعد از اعلام خبر توافق، مثلا نزاع خیابانی در یکی ـ دو جا رخ دهد؛ گروهی خواهان جشن باشند و جماعتی دنبال عزا، اما درود باید فرستاد به وقار، متانت، درایت، معرفت و بصیرت ملت ایران، از هر تیره و طایفه.

صدالبته بله! آحاد ملت هم، اگر چه حالا نه مثل تند و تیزی این گروه‌های سیاسی، ممکن است نظرات متفاوت بعضا متضادی درباره توافق داشته باشند، لیکن این مساله را هرگز بهانه «اختلاف» به معنای «دودستگی» نمی‌کنند.

از همین زاویه، فرض است بر دار و دسته‌های سیاسی که با الگو قرار دادن ملت، «حد حرف» را نگه دارند، چه حالا در بیان مخالفت با توافق، چه حالا در بیان موافقت. دگر بار دقت مجدد شود در نامه کوتاه و قابل تامل بزرگان در جواب یکی از این مسؤولان. مادام که «قانون» وجود دارد و هزار و یک مجرای میسر و ممکن، بشدت باید پرهیز کرد از «سخن شلوغ» بر وزن «سخن دروغ»! چیست مصداق سخن شلوغ‌؟ بگذار به یک نمونه اشاره کنم! همین که بردارند و کاتولیک‌تر از پاپ‌های دیپلمات، در بی‌منطق‌ترین سخن ممکن، توافق هسته‌ای را مافوق «حماسه خرمشهر» بخوانند! این قیاس، همانقدر بی‌وجه است که یکی دیگر مدعی شود «برجام» حکایت «جام زهر» است!

انشایی که مردمان مذاکرات آوردند، موضع «بحث کارشناسانه» است، نه موضع «جشن»، نه احیانا موضع «عزا». این مهم را هم از دست‌فرمان «ملت» می‌توان استخراج کرد، هم از دست فرمان «ولایت». با این همه، دگر بار در این جمله جان‌کری دقت کنید؛ «اگر توافق نمی‌کردیم، رژیم تحریم‌ها دوامش را در آینده نه چندان دور از دست می‌داد و فرومی‌پاشید». همین! گفتم بلکه مگر دوباره دقت کرده باشید در این جمله وزیر خارجه آمریکا. هم برای دوست، هم برای دشمن، صد سخن در دل خود نهفته دارد! فلذا هنوز هم بر این باوریم؛ توافق اگر اتکا روی نقد اهل فن می‌کرد و ملاحظات منتقد خیرخواه را با متانت بیشتری مورد مداقه قرار می‌داد، دیگر اینقدر «تفسیرپذیر» بسته نمی‌شد.

انتهای پیام/ص