دکتر علی لاریجانی، رئیس مجلس شورای اسلامی، در سفر اخیر خود به استان یزد، با حضور در منزل نماینده فقید مردم تفت و میبد، یاد این نماینده خدوم و بی‌ادعا را گرامی داشت و از صفا و پاکی وی تجلیل کرد. حضور رئیس قوه مقننه به همراه مقامات استانی در بیت مرحوم یحیی‌زاده و سپس آرامگاه آن عزیز سفرکرده، بار دیگر خدمات فراموش‌نشدنی سیّد سفرکرده را برای مردم دارالعباده يادآور شد و عطر خاطراتش را در فضای سینه‌ها پراکنده ساخت.

حجت‌الاسلام یحیی‌زاده، خدمتگزاری جلیل‌القدر بود که به واسطه «تعهد»، «ساده‌زیستی» و «جدیت در خدمتگزاری»، محبوبیتی شگفت داشت و آن‌گاه که بانگ «إرجعی إلی ربک» را لبیک گفت، دل‌های بسیاری در فرقت جانسوزش به ماتم نشست و موکّلان، در تشییع پیکر دردکشیده اش قیامتی کم‌نظیر برپاکردند.  این مرد بزرگ، در ابعاد شخصی و شخصیتی«متناسب با مسؤولیت خود»، می‌توانست و همچنان می‌تواند الگویی شایسته برای کسانی باشد که این‌روزها در جایگاه‌های حکومتی حضور دارند.

«ساده‌زیستی» مثال‌زدنی‌‌اش به‌رغم حضور چندین ساله در کسوت نمایندگی مردم و فراهم‌بودن زمینه بهره‌مندی از امکانات فراوان و «احتیاط فوق‌العاده» در استفاده از بیت‌المال، چنان بود که مورد تمجید رهبری عالی‌قدر نظام هم قرار گرفت.

وی به جای این‌که هزینه سفرهای کاری خود را بر بیت‌المال تحمیل کند، مسیر طولانی حوزه انتخابیه‌ تا مجلس شورای اسلامی را اغلب با اتوبوس و قطار می‌پیمود و ابایی نداشت که برای سرکشی به مناطق حوزه انتخابیه‌اش از موتورسیکلت شخصی خویش استفاده کند؛ مرکبی بسیار ساده و قدیمی که شاید قراردادن آن در موزه مجلس بتواند برای توده‌های مردم امیدبخش و برای برخی متصدیان امروز و فردا، درس‌آموز باشد.

او نمایندگی مجلس را نه طعمه‌ای برای خود و خانواده و بستگان، بلکه «امانت» و «ابزار»ی برای خدمت‌رسانی به مردمان به‌ویژه محرومان می‌دانست و از آن جایی که خود و خانواده‌اش زندگی «فوق‌العاده ساده»‌ای داشتند، مشکلات مردم را با تمام وجود لمس می‌کرد و برای رفع آن‌ها سر از پا نمی‌شناخت.

حجت‌الاسلام یحیی‌زاده چنان کتوم و بی‌ادعا بود که هنوز هم عده بسیاری، از شیمیایی بودنش اطلاع ندارند! ‌او که خود برای پاسداری از دین و نظام اسلامی بارها در جبهه‌های دفاع مقدس حضور یافته و «جانباز شیمیایی» به‌شمار می‌آمد - و از قضا یکی از دلایل سکته مغزی منجر به درگذشت وی مصرف داروهای قوی برای درمان آن اعلام شد- خدمت صادقانه به مردم را بهترین راه دفاع از آرمان‌های شهدای عالی‌قدر و از جمله «برادر شهیدش» می‌دانست.  

یحیی‌زاده ساده زیست؛ همچنان که بسیار ساده وارد مجلس شد و ساده و بی هیچ‌ ذخیره‌ای مادی پس از سال‌ها خدمتگزاری مثال‌زدنی، به دیار باقی شتافت. او روحانی زاهدی از جنس مردم بود که عاشقانه کمر همت به خدمتشان بسته بود و هیچ‌گاه نمایندگی مجلس را نردبانی برای رسیدن به مطامع دنیوی قرار نداد.

وی نماینده‌ای صادق و متعهد بود که در قضاوت‌های سیاسی و رعایت حریم‌های شرعی، دقتی بس فراوان داشت و با این همه وصیت کرده بود که «اگر در چند صباح عمر زمانی از کسی گلایه داشتم، راضی نیستم و تأکید می‌کنم به هیچ وجه راضی نیستم کسی بعد از مرگم آن‌ را بیان کند، چه رسد به این که بخواهد همان حرف‌ها را که چه بسا نابخردانه هم زده‌ام، علم کند و به رخ دیگری بکشد.»

سید اما در یکی از یادداشت‌هایش گویا نگاهی به این روزها داشته است:

 «... پس از نماز به خانه آمدم، نان و پنیر و سبزی مثل اکثر شب‌ها افطاری کامل من بود... با توجه به آن‌چه در جلسات مجلس در این دو سه روز مطلع شدم ، این ایام، پایانی است بر اقتصاد و بودجه انبساطی. به هرحال باید باور کرد ما در جنگ همه‌جانبه اقتصادی دشمن هستیم! باید باور کرد دشمن هدف اصلی را اقتصاد ما قرار داده است! باید قبول کرد که باید فکری نو در انداخت و باید تدبیر کرد. باید قبول کرد که دوره ولخرجی و اسراف سپری شده است!... باید پذیرفت که جنگ، جنگ است!»

بی‌گمان تلاش برای انتخاب خدمتگزارانی این‌چنین متعهد و کارآمد، در عرصه‌های گوناگون، امیدواری مردم و استحکام روزافزون نظام اسلامی را در پی خواهد داشت. تا باد، چنین بادا.

نویسنده: مرتضی رضائیان