دکتر احمدی نژاد در دوران مسؤولیت های خود، فراز و نشیب‌های متعددی را تجربه کرده است. وی در دوران ریاست جمهوری آقای هاشمی رفسنجانی به استانداری استان تازه‌تاسیس اردبیل منصوب شد و علیرغم دشواری‌های فوق العاده برای تصدی مسؤولیت استان نوپا، به دلیل توفیقات گسترده در حیطه کاری خود، به عنوان «استاندار نمونه» برگزیده شد. اگر چه با روی کار آمدن دولت اصلاحات، احمدی نژاد دیگر امکان ادامه فعالیت در عرصه مسؤولیت های دولتی را نیافت؛ اما پس از چندی با توجه به سوابق درخشان اجرایی اش از سوی برگزیدگان مردم تهران، به عنوان شهردار ابرشهر تهران برگزیده شد.

وی در مدت تصدی شهرداری تهران، چنان هوشمندانه و عاشقانه کمر به خدمت بست که نگاه‌ توده‌های مردم به نهادی همچون شهرداری آن هم در پایتخت، را دگرگون ساخت و آنان شهردار را بر خلاف برخی شهرداران پیشین؛ بسیار ساده‌زیست، متعهد، مسلط به کار و عاشق واقعی خدمت و به تعبیر خود دکتر احمدی نژاد «نوکری برای ملت» یافتند.

رویکرد و خدمات محمود احمدی نژاد در شهرداری تهران شورانگیز و ستودنی بود، به گونه ای که مقام معظم رهبری در دیدار شهردار و شورای شهر تهران، با تجلیل از خدمات شهرداری فرمودند: رایحه خوش خدمت به مشام می رسد.

احمدی نژاد پس از مدتی، به قصد حضور در عرصه‌های کلان‌تر مسؤولیت، وارد گود انتخابات ریاست جمهوری ‌در سال 84 شد و در کمال ناباوری بسیاری از صاحب نظران، توانست در برابر آقای هاشمی رفسنجانی به پیروزی دست یابد و جامه ریاست جمهوری نهم را به تن کند.

وی در دوران مسؤولیت ریاست جمهوری بخصوص در دولت نهم خوش درخشید و هرچند گاه و بی‌گاه، دسته‌گل هایی هم از سوی او و برخی نزدیکانش به آب داده می شد، اما رویکرد کلی و برآیند تلاش‌ها  و خدمات دولتش چنان مثبت و تاثیرگذار بود که مقام معظم رهبری بارها و بارها زبان به تحسین دولت نهم گشودند و بر «حمایت خاص» خویش از آن تاکید کردند؛ افتخاری که تا آن زمان نصیب دولت دیگری نشده بود.

احمدی نژاد در دوران دولت دهم نیز خدمات در خور تحسینی عرضه داشت و توانست در عرصه های داخلی و خارجی توفیقات قابل ملاحظه ای به دست آورد؛ اگر چه متاسفانه در دولت دهم حاشیه‌ها پررنگ تر از گذشته رخ نمودند و سوگمندانه‌ تر این که شخص رئیس جمهور نیز در دامن زدن به حاشیه‌ها نقش آفرین بود.

 اصرار بی‌وجه بر حمایت‌ پررنگ از اشخاصی همچون آقای رحیم مشایی علیرغم توصیه های مکتوب و شفاهی بزرگان و دلسوزان نظام، از جمله اقدامات ناروایی بود که از سوی رئیس جمهور پیشین صورت گرفت و خدمات دولت دهم را تا حدود بسیاری دستخوش حاشیه ها کرد.

با این همه، برآینده کلی شخصیت احمدی نژاد و دولت‌ وی در عرصه داخلی و خارجی بسیار تحسین برانگیز است و ارزش آن هنگامی بیش تر روشن می شود که با اسلاف و خلف وی سنجیده شود.

 برای نمونه اصلاح طلبان، سیاست خارجی احمدی نژاد را به شدت زیر سوال می بردند و معتقد بودند وی به سبب درشت‌گویی با دشمنان بخصوص آمریکا، باعث تحمیل هزینه‌های بسیاربر کشور شده است و می توان با تکیه بر شگردهای دیپلماسی و لبخندهای آن‌چنانی، گره بسته رابطه با آمریکا را گشود و تحریم‌ها را برطرف کرد.

در همین راستا بود که دولت یازدهم با پرچمداری دکتر ظریف در عرصه دیپلماسی خارجی، با سیاست لبخند و مدارا گام در وادی مذاکرات هسته ای گذاشت و در توافق محرمانه ژنو، کوشید تا با گشاده‌دستی کم‌نظیر و امتیاز دادن‌های غیرمتعارف، کاهش خصومت و به تدریج عادی سازی روابط با واشنگتن را رقم زند؛ اما سپری شدن بیش از یک سال از رویکرد خاص دولت یازدهم در عرصه روابط خارجی به ویژه در مذاکرات هسته ای با امریکا و روسیه و کشورهای اروپایی، نشان داد که دولت یازدهم و رئیس جمهور محترم در شناسایی ماهیت دولتمردان آمریکا ره به خطا برده اند و لبخند و کوتاه آمدن در برابر دشمن غدّار، تنها بر شرارت او می‌افزاید و آن را نه نشانه حُسن نیت، بلکه علامتی از تاثیرگذاری فشارها و تحریم‌ها قلمداد می‌کند.

در این میان، رئیس جمهور سابق در برابر انبوه تخریب‌ها و قلب‌ واقعیت‌ها از سوی برخی مسؤولان کنونی اجرایی و رسانه‌های حامی آن ها سکوت پیشه کرده و نشان داده که بنا ندارد حتی به اندازه دفاع از عملکرد خود و پاسخ به  اتهام های ناروا، سخن گوید.

با این همه انصاف چنین حکم می‌کند که رسانه‌ها و برخی سینه‌زنان زیر بیرق اعتدال و اصلاحات که کینه‌توزی های آمریکا و همپیمانان اروپایی‌اش را نه به دلیل ماهیت تقابل حق و باطل، بلکه به دلیل ادبیات تند رئیس جمهور سابق و رویکرد دولت وی در عرصه سیاست خارجی وانمود می‌کردند، با روشن شدن چند باره زیاده‌خواهی‌های کاخ سفیدنشینان و واقعیت‌های ریز و درشت دیگر، دستکم‌ در لفافه، به جبران آن همه فضاسازی علیه رئیس جمهور سابق همت گمارند و اعلام کنند که زیاده‌طلبی در ذات آمریکائیان است و جرم محمود احمدی نژاد و دولت سابق تنها این بود که اجازه نمی دادند شرافت و داشته‌های ملت بزرگ ایران، ملعبه باج‌خواهی سردمداران نظام سلطه شود.

 این، کم‌ترین انتظار از کسانی است که خود و رسانه‌هایشان توافق ژنو را گاه به معنای تسلیم شدن ابرقدرت‌ها در برابر ایران و گاه «فتح‌الفتوح»!! می‌نامیدند و محمدجواد ظریف را قهرمان دیپلماسی لقب می‌دادند و سعید جلیلی را مذاکره‌کننده‌ای می‌نامیدند که تنها بیانیه می‌خواند و از فنون مذاکره ناآگاه است!!  

نویسنده :‌ طاهره علوی