به گزارش یزدرسا  به نقل از ایلام بیدار ، انگار قرار بود فقط برجام اتفاق بیافتد، انگار قرار بود تنها امضای دولت یازدهم بر ورقه برنامه جامع اقدام مشترک امضا شود، انگار قرار بود وضعیت اقتصادی کشور بعد از برجام به خود آید، انگار قرار بود بعد از رفع تحریم ها مشکل آب خوردن حل شود، انگار قرار بود بعد از امضای برجام گرانی فروکش کند، انگار قرار بود بعد از برجام دیگر کسی مشکلات داخلی را به تحریم و خارج بسط ندهد، انگار قرار بود بعد از برجام همه چی آرام باشد، انگار قرار بود بعد از برجام مردم وضعیت معیشتی شان بهتر شود، انگار قرار بود واحدهای تولیدی در پسابرجام رونق یابند، انگار قرار بود برجام همه چیز مردم تلقی شود، انگار قرار بود برجام از نان شب مردم واجب تر شود، انگار قرار بود برجام در مدارس تحلیل شود، انگار قرار بود...

انگار نه انگار که دولت بعد از بعد برجام برنامه ای برای اقتصاد ندارد، انگار نه انگار کشور رکودی ندارد، انگار نه انگار سایه رکود و خطر آن سایر واحدهای تولیدی را خواهد گرفت، انگار نه انگار رئیس جمهور بعد از برجام برنامه مدونی برای اقتصاد داشته باشد.

انگار همه چیز برای دولت با امضای برجام حل شده است، انگار تیم اقتصادی دولت در بعد برجام در خواب عمیقی رفته است، انگار چهار وزیر روحانی دیگر بعد از امضای برجام خطر رکود را حس نمی کنند، انگار این چهار وزیر دست از نامه خود شسته اند.

انگار دولت وضعیت معیشتی مردم را نمی بیند یا خود را به خواب زده است، انگار هنوز نمی داند که افزایش نرخ بنزین و قطع سهیمه بندی ها باعث ایجاد فشار به قشر ضعیف جامعه شده است، انگار هنوز دولتمردان نان هزار تومانی برایشان به مثابه 100 تومان است و باکی از افزایش آن ندارند، انگار قرار نیست بعد برجام قیمت ها در همان حد بماند(کاهش نوش جان).

رئیس جمهور قرار است امروز در مراسمی به برخی از دولتمردان نشان درجه یک لیاقت اعطا کند، انگار اعطای نشان به برخی دولتمردان از حل مشکلات اقتصادی واجب تر است، انگار وقت گذاشتن برای این مراسم ها از وقت گذاشتن برای بهره بردن از این شرایط در راستای بهبود اقتصاد کشور مهم تر است.

برجام با وجود مشکلات اقتصادی معنایی ندارد، اعطای نشان لیاقت با وجود اینکه هنوز برنامه ای برای حل مشکلات اقتصادی و نه رفع آن ارائه نشده فرار رو به جلوی دولت تلقی می شود تا فقط و فقط همچون مراسم های جشن به اصطلاح پیروزی هسته ای تنها خود و یا مجموعه دولت را در آن شرکت دهند.

در واقع می توان این اعطای نشان لیاقت را می توان این گونه تفسیر کرد که رئیس جمهور و مجموعه دولت در این مدت مذاکرات تنها بر امضای برجام به هر طریق ممکن فکر می کردند و طبیعی است امضای برجام با از دست دادن بسیاری از امتیازها برای هر کسی کاری بسیار بسیار ساده بود و اینکه چرا این اعطا با این وجود صورت می گیرد جای تعجب دارد.

چنانچه با از دست ندادن این امتیازها، برجام امضا می شد می توان گفت که نشان اعطای لیاقت به دولتمردان آن هم از ناحیه خود داده شود، اما وقتی در طرف دیگر قلب راکتور اراک لبریز از بتن می شود دیگر این اعطاها چه معنایی دارد؟

وقتی با وجود لغو تحریم ها غرب مجددا تحریم های جدیدی را وضع می کند و تحریم های موشکی را هدف قرار می دهد و پس از آن سفر به ایران را با محدودیت هایی مواجه می سازد دیگر این اعطاها از سوی رئیس جمهور گل به خودی محسوب می شود و به نظر گل به خودی به ملت هم تلقی می شود.

اگر چه قلب راکتور اراک لبریز از بتن است اما اگر دولت بعد از برجام مشکلات اقتصادی را حل کند باز می توان نشان اعطای لیاقت را پذیرفت در غیر این صورت و تا زمان حل مشکات اقتصادی مردم گول این گونه حرکات دولت را نخواهند خورد.

انتهای پیام/ص