همه ساله روز جهانی ماما با هدف بزرگداشت ماما و آگاهی دادن در خصوص اهمیت کار مامایی برگزار می‌‌شود. تا سال ۲۰۱۵ میلادی کنفدراسیون جهانی مامایی از شعار «جهـان امــروز بیش از هر زمانی به ماما‌ها نیاز دارد» استفاده می‌کند. در دنیا روزانه ۱۶۰۰ زن در اثر عوارض بارداری و زایمان جان خود را از دست می‌دهند و بیش از ۹۹ درصد این مرگ‌ها در کشورهای در حال توسعه اتفاق می‌افتد، بیشترین علت مرگ مادران (حدود ۶۰ تا ۸۰ درصد) به علت خونریزی، زایمان سخت، فشارخون بالا، عفونت و عوارض سقطهای غیر بهداشتی است و بسیاری از این مرگ‌ها قابل پیشگیری است. با مرگ مادر، خانواده عضو اصلی خود را برای مدیریت و مراقبت کودکان از دست می‌دهد و سرانجام بقاء و آموزش کودکان نامعلوم می‌شود. لذا پیشگیری از مرگ مادران یکی از اهداف مهم کشور‌ها است. با برنامه ریزی دقیق و انجام مراقبت‌های لازم در این دوران می‌توان به این هدف دست یافت و ماما به عنوان عضو اصلی در مراقبت از مادر نقش مهمی در این خصوص ایفا می‌کند. بر اساس استانداردهای بین المللی، باید براساس هر ۱۰۰۰ تولد ۳۰ تا ۵۰ ماما در سیستم وجود داشته باشد. با وجود اینکه در کشور با خیل عظیم ماماهای بیکار مواجه هستیم اما به ازای هر ۱۰۰۰ تولد تنها ۱۲ ماما وجود دارد که این مساله نشان می‌دهد هنوز از خیل عظیم نیروهای جوان بااستعداد به دلیل شناخت نداشتن از جایگاه واقعی آن استفاده بهینه نشده است. مامایی در ایران قدمت رشته مامایی در ایران به شکل آموزش عالی پس از تحصیلات دبیرستان، به ۸۰ سال قبل برمی گردد. اولین آموزشگاه مامایی به نام مدرسه قابلگی با ۱۰ نفر شاگرد در سال ۱۲۹۸ در بیمارستان بانوان (زنان سابق) شهر تهران تأسیس شد. پس از گذشت ۱۰ سال، اولین آموزشگاه عالی مامایی در سال ۱۳۰۸ و با اعطای مدرک معادل لیسانس به عنوان یکی از شعب مدرسه طب آغاز به کار کرد. در سال ۱۳۱۳ دانشگاه تهران تاسیس شد و سپس دانشکده پزشکی آن نیز افتتاح شد. لذا چند سال بعد در سال ۱۳۱۹ بیمارستان زنان به دانشکده پزشکی ملحق شد. از این آموزشگاه تا سال ۱۳۳۱ جمعا ۴۶۲ نفر فارغ التحصیل شدند. از سال ۱۳۳۵ تا ۱۳۵۸ برنامه آموزشی آموزشگاه به برنامه ۱. ۵ ساله پرستاری و مامایی برای لیسانسیه‌های پرستاری تغییر یافت. پس از آن در پی ۳ سال تعطیلی انقلاب فرهنگی از آغاز سال ۱۳۶۲ با نام «مدرسه عالی مامایی» شروع به کار کرد و مجددا از ورودی دیپلم به تربیت کاردان و کار‌شناس مامایی اختصاص یافت. در سال ۱۳۶۵ پس از انتقال آموزش گروههای پزشکی از آموزش عالی به وزارت بهداشت، دانشکده‌های پرستاری و مامایی تاسیس شد که در بهمن ۱۳۶۸ مصوب شد و هم اکنون در تربیت دانشجویان کار‌شناسی و کار‌شناسی ارشد مامایی ارائه خدمت می‌کنند مشکلات در حرفه مامایی/ پوشش خدمات مامایی توسط سازمان‌های بیمه‌ یکی از مطالبات جامعه مامایی است. اموری که در حیطه کاری ماما‌ها قرار دارد شامل تمامی مراقبت‌های عادی دوران بارداری، مشاوره‌های دوران بلوغ، تشخیص و درمان بیماری‌های شایع دستگاه تناسلی و مشکلات دوران پیری می‌شود. از مشکلات مهم این صنف، عدم عقد قرارداد دفا‌تر خصوصی، اداری و سازمان‌های بیمه با آنهاست. عدم عقد قرارداد سازمان‌های بیمه گر و پذیرش سونوگرافی در دفترچه بیمه ازسوی ماماهای کشور موجب می‌شود بیماران نتوانند از بیمه خدمات درمانی و تامین اجتماعی استفاده کنند. قرارداد نداشتن بیمه‌ها با ماما موجب می‌شود میل خانواده‌ها که ترجیح می‌دهند برای کوچک‌ترین مشکلی به پزشک متخصص مراجعه کنند، تشدید شود. این موضوع هم از نظر اقتصادی پرهزینه بوده و هم وقت متخصصان را به امور ساده تری که از عهده ماما هم براحتی بر می‌آید اختصاص می‌دهد. حتی برای سازمان‌های بیمه گر نیز هزینه‌های بیشتری به وجود می‌آورد. دغدغه خاطر دیگر این قشر زحمتکش عدم توانایی در استفاده از پنج سال بخشودگی بازنشستگی است که متاسفانه در تشکیلات وزارت بهداشت جایی برای ماما در نظر گرفته نشده است. امید است توجه بیشتری از طرف مسئولین وزارت بهداشت و همیاری بیشتر سازمان نظام پزشکی را در این مهم شاهد باشیم.