یزدبانو: باتوجه به اینکه پسران دوره های راهنمایی و دبیرستانی به جبهه ها می رفتند و به شهادت می رسیدند؛ دختران این سنین چه نقشی در پشت جبهه ها داشتند؟

دختران و پسران دبستانی را می دیدم که قلک های سفالی و پلاستیکی خود را که چند ماه پول های خوردشان را جمع کرده بودند و به ستاد شتیبانی تحویل می دادند و این مایه برکت کار و تشویق دیگران در ستاد بود و اشک همه را در می آورد.

آن موقع مدرسه ها اکثرا باتوجه به کمبود کلاس و جمعیت بالای دانش آموزی دو شیفت بود و دختران دبستانی را می دیدم  که صبح تا ظهر در مدرسه بودند و بلا فاصله بعد از مدرسه به ستاد پشتیبانی می آمدند تا کارها زودتر تمام شود و گاهی تا شب کار می کردند و نمی گفتند خسته ایم.

حتی کودک پنج ساله ای را به خاطر دارم که هنوز مدرسه نمی رفت و در کنار مادرش کمک می کرد.

یزدبانو: چه فعالیتی انجام می دادند؟

بسته بندی می کردند.انار دانه می کردند.نقاشی می کشیدند و در بسته بندی ها قرار می دادند.دختران دوره راهنمایی با قلم نی روی لباسهای رزمندگان می نوشتند مسافر کربلا.

خیلی وقت ها در تصاویری که از تلوزیون پخش می شد این جمله را می دیدم و جمله های دیگری که همین دختران دانش آموز روی لباس هایی که مادرانشان در ستاد می دوختند می نوشتند .خیلی وقت ها نامه نگاری می کردند و رزمندگان را برادر خود خطاب می کردند.

یزدبانو: یک خاطره برایمان می گویید؟

خاطرم هست در بافق فرزند شهید تفکری که 9 سال بیشتر نداشت در مراسم تشییع پیکر پدرش میکروفون را به دست گرفت و بدون اینکه حتی قطره ای اشک بریزد برای مردم سخنرانی کرد و خیلی ها را برای اعزام به جبهه تشویق کرد. تعجب همگان را بر انگیخته بود که چگونه این پسر هشت 9 ساله این سخنان را به زبان می آورد.

یکی از دختران دانش آموز را به خاطر دارم که می گفت نذر کرده ام تا در ستاد پشتیبانی کمک کنم تا خداوندافتخار شهادت را به برادرم بدهد که همینطور هم شد.

مادر شهید سید محمدابراهیمی  را به خاطر دارم که وقتی خبر شهادت تنها فرزندش را شنیده بود می گفت انگار که خبر دامادی اش را شنیده ام و نقل و شیرینی پخش می کرد و می گفت کسی نباید در شهادت و تشییع پیکر فرزندش گیه کند و سیاه بپوشد.

یزدبانو: از معلمان هم خاطره ای به یاد می آورید؟

آن موقع معلم و دانش آموز در جبهه ها بودند و در همان جبهه ها به همت مؤسساتی مانند ایثارگران و الغدیر که از ابتکارات یزدی ها هم بود در جبهه درس می خواندند و امتحان می دادند و همینطوری هم نبود که خیلی آسان باشد بلکه امتحاناتشان را هم خیلی سخت می گرفتند و کسی که درس نخوانده بود نمی توانست به راحتی قبول شود.

یک خاطره ای از یکی از معلم های مدرسه ایرانشهر به خاطر دارم که تعریف می کردند: شاگردان دور معلمی را که می خواست به جبهه برود گرفته بودند و نمی گذاشتند از مدرسه خارج شود و می گفتند باید ما را هم با خودت ببری و ما قول می دهیم در جبهه درس بخوانیم و بهترین نمره را بگیریم.

یزدبانو: الان بچه مدرسه ای ها چگونه اند؟

کودکان، نوجوانان و جوانان امروز ما خیلی خوبند و به برکت جمهوری اسلامی و آموزش هایی که دیده اند بصیرت دارند و شرایط روز را درک می کنند.اگر ما و بازماندگان جنگ و متولیان فرهنگی از فرهنگ جبهه و شهدا برای آنان نگوییم نمی توان انتظار زیادی داشت که دانش آموزان ما همان راه شهدا را ادامه دهند و باید به روش های مختلفی این فرهنگ انتقال داده شود که یکی از آنها حضور در مناطق عملیاتی است که توسط اردوهای راهیان نور انجام می شود.

دانش آموزان ما اگر بدانند روزی هم سن و سالهای آنان در جبهه ها شهید می شدند هرگز اجازه نخواهند داد که سنگر آنان خالی بماند.

گفتگو: زهرا صبوحی

زنان یزدی در ستاد پشتیبانی جنگ شبانه روزی فعالیت می کردند/قسمت اول

رزمنده هشت سال دفاع مقدس: از ابتکارات یزدی ها راه اندازی مدرسه ایثارگران در جبهه ها بود

ویژه برنامه های هفته دفاع مقدس از شبکه تابان یزد

رادیو یزد در هفته دفاع مقدس چه برنامه هایی پخش می کند؟

شهدا مشق ها و دیکته شب دانش آموزان نسل امروز را نوشتند