به گزارش یزد بانو به نقل از خبرنگار سرویس «زنان» خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)،  دکتر امید علی احمدی در گفت‌وگو با خبرنگار سرویس «زنان» خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، با بیان اینکه مشکلات افراد در زندگی مشترک ممکن است متفاوت از یکدیگر باشد، اظهار کرد: خانواده‌ها به ویژه مادران در مقاطع مختلف زندگی خانوادگی با مسائلی مواجه می‌شوند که برای حل آن ها به همفکری و آموزش نیاز دارند؛ بنابراین باید امکاناتی برای مشاوره در محله‌ها فراهم باشد تا افرادی که مشکلات مشابهی دارند، دورهم جمع شوند و ضمن طرح مسایل خود تجربه‌هایشان را برای رفع آن معضل بیان کنند. وی تاکید کرد: مشاوره باید شرایط انتقال تجربه و کمک گروهی را فراهم کند و خانواده‌ها می توانند در مقاطع مختلف به خودشان و دیگران در جهت حل مشکلات متنوع زندگی مشترک کمک کنند و می‌توان برگزاری این کلاس‌ها را در محله‌ها و روزنامه های محلی اطلاع رسانی کرد. علی احمدی در پاسخ به این پرسش که آیا از طریق آموزش‌های رسمی می‌توان افراد را برای رویارویی با فراز و نشیب‌های زندگی مشترک آماده کرد، گفت: تلاش می‌شود از طریق برگزاری چند ساعت کلاس، افراد را برای زندگی مشترک آماده کنند. این در حالی است که شرکت‌کنندگان در کلاس‌ها آمادگی ازدواج را دارند و با توجه به آنکه زوجین هنوز با مسائل مختلف زندگی مشترک مواجه نشده‌اند، این کلاسها تاثیر زیادی ندارد. وی پیشنهاد داد: انجمن‌های محلی در سراهای محله شهرها مانند شهر تهران تشکیل شود وکلا‌س‌هایی برای موقعیت های مختلف زندگی خانوادگی مانند زوجین دچار مشکل با همسر یا فرزندانشان برگزار شود. علی احمدی در پاسخ به این پرسش که چه قدر لازم است به افراد از سنین مدرسه درباره زندگی مشترک آموزش دهیم، اظهار کرد: در آن زمان دختر و پسر چون در موقعیت زندگی مشترک قرار نگرفته‌اند، ممکن است آموزش‌های خانوادگی تاثیر چندانی روی آنها نداشته باشد. ولی آموزش‌های جنسی در زمینه چگونگی شناخت و مدیریت نیازهای جنسی می‌تواند موثر باشد.   وی اضافه کرد: بهتر است در این کلاس‌ها شرایط به گونه‌ای فراهم شود تا افراد آسیب‌های اجتماعی و جسمانی را بشناسند و به این ترتیب به شناخت پایه‌ای که می‌تواند باعث مدیریت بدن آنها شود، دست یابند. همچنین لازم است این آموزش‌ها از دوران نوجوانی در مدارس داده شود.   علی احمدی تاکید کرد: لازم است این آموزش‌ها پس از آن در تمام دوران تحصیل در قالب درس‌ها یا کارگاه‌های مشخصی برگزار شود و اطلاعات لازم را در اختیار دانش آموزان قرار دهد تا آنان برای مقابله با تنش‌ها و مشکلات جنسی و جسمی احتمالی آماده شوند. این جامعه‌شناس افزود: نوجوانان را در عمل رها کرده‌ایم و آنان این گونه اطلاعات را از اینترنت و گروه همسالان به دست می‌آورند. اما اطلاعات ارائه شده از این طریق بیشتر مواقع غلط یا دیرهنگام است یا موثر نیست. علی احمدی در ادامه گفت: انسان‌ها در جامعه سنتی زمانی که به شرایط سنی مناسب برای ازدواج می‌رسند و قصد ازدواج دارند، مجموعه‌ای از تجربه‌های گوناگون از طریق خانواده به آنها منتقل می شود، چرا که در این جوامع بیشتر خانواده‌ها، شبه گسترده و تعداد خواهران و برادران در آن زیاد است و خانواده پدری ومادری ارتباط نزدیکی با هم دارند، بنابراین فرد تجربه‌های گوناگونی از ازدواج نزدیکان خود دارد. مسؤلیت افراد در جامعه سنتی و روستایی، معمولا زودتر از جوامع شهری آغاز می‌شود   وی با بیان اینکه مسؤلیت افراد در جامعه سنتی و روستایی، معمولا زودتر از جوامع شهری آغاز می‌شود، اظهارکرد: افراد از 12-10 سالگی به بعد به‌تدریج مسئولیت می‌پذیرند و محیط‌های مختلفی را تجربه می‌کنند به ویژه پسران وظایفی را در حوزه اقتصاد خانواده برعهده می‌گیرند.   علی احمدی اضافه کرد: دختران نیز در کنار مادرانشان به تجربه‌های متعددی دست پیدا می‌کنند و آماده زندگی مشترک می‌شوند، این در حالیست که شرایط جدید در طبقه متوسط به بالای جامعه ایرانی تغییر کرده است و جوانان بیشتر وقت خود را صرف تحصیل می‌کنند و محیط‌های متنوعی را تجربه نمی‌کنند. بنابراین مهارت‌های زندگی را کسب نمی‌کنند و روابط آن‌ها به روابط دوستانه‌ای که در محیط‌های آموزشی دارند، محدود است.   این جامعه‌شناس افزود: جوانان امروزی معمولا در حوزه‌های اقتصادی و اجتماعی مختلف فعالیت چندانی ندارند. در نتیجه به تجربه‌های متنوعی دست پیدا نمی‌کنند. آنان حتی پس از 20 سالگی هم ممکن است از نظر روانی و اجتماعی آمادگی ازدواج پیدا نکرده و آمادگی مقابله با شرایط دشواری که در زندگی به وجود می‌آید را نداشته باشند. در این شرایط نمی‌توانند خود را با وضعیت پس از ازدواج وفق دهند و مسائل را مدیریت کنند.   علی احمدی درپایان با اشاره به زوجینی که فرزندان آنها پس از ازدواج خانه پدری را ترک کرده‌اند، گفت: لازم است این افراد نیز زندگی مشترک خود را باز تعریف کنند و فلسفه جدیدی برای آن به وجود آورند و روابط خود را با دیگران بازتعریف کنند و باید به تدریج آمادگی لازم را برای مواجهه با مشکلات دوران میانسالی و کهنسالی پیدا کنند. بنابراین در هر مقطعی از زندگی خود نیاز به آموزش دارند ولی این آموزش‌ها از طریق آموزشگاه‌ها موثر نیست.