امیدوارپناه پیش از این در گفتگو با خبرنگار سروابرکوه گفته بود:  ۱۴ سال از تصادف جگرگوشه ام می گذرد، من و پدرش در این سال ها که هر لحظه اش برایمان یک عمر گذشت، از غصه آینده علی و همسر و فرزندش کمرمان شکست ولی هیچ گاه علی را نادیده نگرفته و از هیچ چیز برایش مضایقه نکرده ایم. وی بیان داشت: گاهی اوقات اطرافیان مرا سرزنش نموده و با کنایه می گویند چرا به کسی که قادر به درک چیزی نیست اینچنین بها داده و خودتان را به زحمت می اندازید. آنان نمی بینند که علیرضای من هنوز نفس می کشد، نمی دانند که با چشمانش با من درد دل می کند و با قلب پاکش همه چیز را احساس می کند. همین که هر روز صبح چشمانم با دیدن علی روشن می شود و گرمی نفس هایش به جسم و روحم جان می بخشد، خدا را شاکرم و از خالق می خواهم توانم را دو چندان کند تا از نوه ام نیز به بهترین شکل مراقبت کنم.