به گزارش یزدبانو ؛ عصرفرهنگ نوشت: یکی از دلایلی که همواره کاسبان کنسرت برای توجیه برگزاری چنین برنامه هایی عنوان می کنند ایجاد نشاط، شور و زمینه سازی برای تفریح جوانان است. با همین توجیه و برای رسیدن به همین هدف هر شعبده ای هم از مسئولین سر می زند. نصف روز به یک نمایش که توسط یک نهاد بی ربط و البته با تصدی گری یک فردِ با نفوذ برگزار می شود، مجوز می دهند. تحت فشارها و علی رغم مخالفت ائمه جمعه به برگزاری یک کنسرت در یک سالن ورزشی تن می دهند و بعد هم سرمست از پیروزی خود(؟!) حرف از سربلندی می زنند!

اما پای عمل که می رسد همه لَنگ می زنند! شهر یزد چهار سینما داشت. دو تا از این سینماها تعطیل شده اند. یکی از این سینماها هم چند سالی است که تغییر کاربری داده و تبدیل به فروشگاه شده است!

اگر واقعاً مسئولان دغدغه جوانان را دارند، چرا فکری به حال سینماهای یزد نمی کنند؟ آیا کلا فیلمسازان ما در زمینه تولید آثار موفق آنقدر عاجز هستند که خواننده ها از آنان سبقت گرفته اند؟ آیا کلاً فیلم نقشی در تفریح و نشاط جوانان ندارد، یا علت بی رغبتی کاسبان کنسرت این است که قیمت بلیت سینما را نمی توانند تغییر بدهند و یا در سالن ورزشی برگزار کنند؟! شاید هم قرار است فقط یزد یک سینما داشته باشد، آن هم سینمای ...!

جست و جوی کوچکی در مواضع برخی افراد و نحوه برخورد آن ها با مسائل مختلف به راحتی پرده از ریاکاری و تزویر بر می دارد. حقیقت این است که هر انسانی با عنایت به این مقدمات به این نتیجه می رسد که مساله نه تفریح است، نه شادکامی و نه حتی جوانان! گویا مساله فقط جیب برخی کاسبان کنسرت است. گویا مساله هوچی بازی، داد و بیداد و مظلوم نمایی آقایان است.

مسئولینی که در هفته های اخیر حفظ کنسرت را از اوجب واجبات می دانستند، معتقد بودند عدم برگزاری کنسرت مساوی با گرفتار شدن جوانان در دام ایدز و اعتیاد است، همان ها که نگران شادکامی مردم بودند اکنون کجا هستند و چه می کنند؟ فقط کنسرت است که می تواند جوانان را شادکام و سرگرم کند؟!

پر واضح است اگر تنها یک دهم از بودجه، ظرفیت و توجه مسئولین به جای برگزاری یا عدم برگزاری کنسرت نورچشمی ها معطوف به مساله تفریح جوانان و شادکامی خانواده ها بود وضعیت سینماهای شهر یزد این نبود.

کاش مسئولین یزدی که برای برگزاری یک کنسرت تمام رسانه های خود را بسیج کرده، در مقابل تمامی روحانیون و ائمه جمعه قد علم می کنند، قانون های اولیه خود را نادیده گرفته و دم از قانون گرایی می زنند و با هر شیوه و ترفندی حتی با آسمان ریسمان بافتن های مضحک(مثل همان نسبت دادن شیوع ایدز به نبود کنسرت) و به هر قیمتی حتی ایجاد انشقاق در یک شهر سعی می کنند تا یک مراسم برگزار شود، اندکی هم برای مردم و علی الخصوص جوانان دل می سوزاندند.

کاش مسئولان شهرمان یک صدم ادعایی که در زمینه دلسوزی برای جوانان و شادی و تفریحشان داشتند، به دور از سیاست زدگی، به دور از منفعت طلبی و کینه ورزی به انجام می رساندند.

کاش مدیران شهر یزد می دانستند نگاه کاسب کارانه به تفریح و فرهنگ چه لطمات جبران ناپذیری به جوانان دیار دارالعلم و دارالعباده یزد می زند.

سینا شاکر