به گزارش یزدبانو، عالیه مهرابی کارشناس ارشد ادبیات فارسی و شاعر برجسته استان یزد، به بهانه ی 27 شهریور، روز شعر و ادب فارسی یادداشتی را منتشر کرده است.

شاعران، ثروتمندترین مردم جهانند

و خداوند کلمه را آفرید و شعر متولد شد در اولین روز هستی، آن هنگام که نسیم، در گوش درختان،  تصنیف موزون زندگی را زمزمه کرد و فرشتگان، شعر را در گهواره ای  از نور به انسان هدیه بخشیدند .

شعر فرزند خلفی است که در جان یک شاعر متولد میشود و شاعر،پاره ی تن  خویش را در آغوش میگیرد و با تنفس موزون  کودکش ، آرام میشود.او را بر زانوانش می نشاند و گیسوان پریشانش را میبافد . گاه دستهایش را میگیرد و با او روی سنگفرش خاطرات قدیمی قدم میزند . برایش از حریر کلمات ، لباس میدوزد و با نخ" استعاره" و" تشبیه" ، باغی از ترنج و ترمه  بران گلدوزی می کند . گیسوان رهای شعر را با تخیل موزون دستهایش شانه میزند و برایش بهترین های عالم را "ردیف " می کند . گاه در شبهای سرد زمستانی ، اجاق تنهایی اش را روشن می کند و برایش چای دم می گذارد وعاشقانه  چای مینوشند .و شعر بزرگ می شود تا عصای دست شاعری باشد که  مادرانه سوی چشمهایش را به او بخشیده است و تمام وجودش را در ابیات جانش ریخته است . شعرها جوان می مانند و دفترکاهی شاعر ، هر روز چروک پیشانی اش بیشتر میشود.

شعر در روزهای زندگی جاری است و در کوچه های آشتی کنان این شهر قدم میزند . شاعر از وصله های کت روزگار غزل میسازد و با آرایه ی چشمهای مادری شعر خلق می کند و آبتنی در حوض تابستان را قصیده می نویسند . باید شاعر باشی تا از رد پرواز یک فنچ کوچک ، به اسمان برسی و با زنبیل ابرها ، از جمعه بازار درختان  ، خوشه خوشه تخیل  خرید کنی و با ستاره ها ،قدم بزنی. زمین و آسمان را به هم بدوزی و با صدف دریاهای دور،گردنبندی برای ماهی ها درست کنی . شعرچقدر عادلانه سفره اش را پهن می کند که  دارا و ندار با لقمه های دستش،سیر میشوند .

شعر، جزیره ی کوچکی است برای اینکه  از روزمرگی ها به انجا پناه ببری و زیر سایه ی درختان لیمو ، عطر خدا را به تماشا بنشینی  و با رقص آهنگین کلمات  بر روی شنهای تخیل ، به وجد بیایی.

شاعر ،شهریار شهر کوچک خویش است . شهری که آجر به آجر و بیت بیت بنایش می کند . شاعران ، ثروتمندترین مردم جهانند که  اجازه دارند در بالاترین نقطه ی خیالشان ، شهربسازند . شهری که پنجره ی خانه هایش هر صبح رو به خدا و تبسم باز میشود و در باغچه  ی بیتهایش ، بذراندیشه و تفکر میروید تا عطر گلهای سرخش را به رهگذران هدیه کند .

شعر در متن زندگی جاری است و روز شعر و ادب تنها بهانه است  برای اینکه پنجره ای بگشاییم برای تنفس عطر گلهای سرخی که شهریاران شهر ادب در باغچه ی ابیاتشان کاشته اند.