«دارالعباده»، «دارالعلم» و «حسینیه ایران»؛ این‌ها نمادهای افتخار و بیرق‌های برافراشته‌شده بر فراز دیار کهن یزد است که صبغه، سبقه و مسیر حرکت مردم و مسئولان این سامان را برای بیگانه و آشنا ترسیم می‌کند و به همگان یادآورمی‌شود دیار دارالعباده که مردمانش به دین‌باوری و پاسداشت اصالت‌های دینی و ملی خویش شهره‌ شده‌اند، نمی‌تواند- و نباید- محل تساهل و تسامح در امور دینی باشد. از همین رو است که برخی منکرات عادی‌شده در شهرهای دیگر، در دید مردم این خطه همچنان منکر است و آن‌ها از استمرار پاره‌ای نابهنجاری‌ها ناراحت‌ هستند.

«بدحجابی» و شکسته‌شدن حریم‌‌های شرعی بین محرم و نامحرم در سطح استان و بی‌اعتنایی بسیاری از مسئولان به این هنجارشکنی آشکار که می‌تواند آفت‌های بسیاری را به همراه خواهد داشت، نمونه‌ای از نابهنجاری‌هایی است که سنخیتی با روحیات مردم یزد و برند «دارالعباده» ندارد. ابراز نگرانی امام جمعه محترم یزد از وضعیت نابسامان حجاب در سطح استان  نیز از همین واقعیت سرچشمه می‌گیرد.

با این همه، به طور معمول مسئولان مربوطه اقدامی عملی برای مقابله با این‌گونه نابهنجاری‌ها و پاسداشت فرهنگ دیارمان انجام نمی‌دهند و بیش‌تر به گفتاردرمانی علاقه دارند، نه همّت واقعی برای مراقبت از فرهنگ غنی «حسینیه ایران».

 آن‌ها هماهنگ با خط‌مشی مرکزنشینان، از ضرورت «کار فرهنگی» دم می‌زنند و می‌کوشند در سایه عناوین پرطمطراق، کوتاهی‌های خود در این زمینه را پنهان نمایند؛ غافل از این‌که برخی سستی‌ها و بی‌انگیزگی‌های متصدیان مربوطه، اظهرمن‌الشمس و توجیه‌ناپذیر است.

البته کوتاهی در این عرصه و دم‌زدن از «کار فرهنگی»، مختص مسئولان کنونی نیست و آن‌ها با مسئولان پیشین دست‌کم در این مقوله تفاهم‌ داشته‌اند؛ غافل از این‌که کار فرهنگی آن‌ها بیش از این‌که جلوه‌ای واقعی داشته باشد، اغلب به‌عنوان واژه‌ای دهن‌پرکن و پوششی برای کاستی‌ها  و فرار از مسئولیت به شمار می‌آید.

طبیعی است در صورتی‌که کار فرهنگی موردنظر آن‌ها، واقعی و پربازده بود، اکنون شاهد این وضعیت ناخوشایند در سطح کشور و استان نمی‌بودیم.

مصادیق جدی‌نبودن مسئولان محترم اجرایی، دستکم‌ در پاسداشت برخی هنجارهای شرعی و عرفی، فراوان است و از جمله آن‌ها می‌توان به حضور بانوان با پوشش‌های نامناسب در مراکز اداری و آموزشی زیرمجموعه دولت اشاره کرد.

اگر همه توجیهات دولتمردان را بپذیریم، بی‌اعتنایی آن‌ها به وضعیت نامناسب برخی کارمندان در دستگاه‌های اجرایی و مراکز وابسته را نمی‌توان با هیچ‌ محملی توجیه کرد. چه این‌که مسئولان محترم اجرایی با توجه به اختیارات گسترده خود، به آسانی می‌توانند زیرمجموعه‌هایشان را به رعایت هنجارهای شرعی، قانونی و عرفی ملزم کنند. این مهم به راحتی در سطح ادارات و مراکز آموزشی استان از جمله دانشگاه‌ها که میزبان تعداد قابل توجهی از نیروهای غیربومی با فرهنگ‌های گوناگون هستند، قابل اجراست. با وجود این، متاسفانه اراده‌ای جدی از مسئولان ارشد استان در این زمینه دیده نمی‌شود.

در این باره می‌توان به وضعیت نامناسب حجاب برخی غرفه‌داران در نمایشگاه‌های استان نیز اشاره کرد؛ نمایشگاه‌هایی همچون نمایشگاه کتاب که محل مراجعه انبوه بازدیدکنندگان از قشرها و رده‌های گوناگون سنی هستند و در صورت رعایت هنجارهایی همچون حجاب اسلامی توسط متصدیان غرفه‌ها، می‌توانند مصداق همان «کار فرهنگی» مورد ادعای مسئولان باشند و در صورت زیرپاگذاشتن هنجارها، خود به ابزاری برای قبح‌زدایی از هنجارشکنی‌ها مبدل می‌گردند؛ واقعیت تلخی که متاسفانه وجود دارد و حتی در نمایشگاه اخیر کتاب هم به خوبی نمایان است.

جای شگفتی است متصدیان مربوطه، اقدام درخوری برای رعایت حداقل‌های حجاب شرعی و عرفی توسط غرفه‌داران نمی‌کنند و با تساهل خود باعث می‌شوند این روند به جای کنترل شدن، شتاب بگیرد! این در حالی است که مسئولان مربوط به راحتی می‌توانند فضای خاص دارالعباده را به متصدیان و غرفه‌داران- به‌ویژه غیربومیان- در این‌گونه نمایشگاه‌ها گوشزد کنند تا آنان حرمت مردم و فرهنگ این دیار اصیل را پاس دارند، و در غیر این‌صورت اقدامی مناسب در برابر آن‌ها صورت گیرد.

به‌راستی وقتی برخی مسئولان محترم از بدیهی‌ترین وظیفه قانونی و عرفی خود در این زمینه غفلت می‌کنند، چگونه می‌توان انتظار داشت اصالت‌های ناب فرهنگی‌ استان محفوظ بماند و دستخوش تغییرات ناخوشایند نشود؟ البته این همه هرگز به معنای نادیده‌گرفتن نقش آحاد مردم متدین دارالعباده در حراست از فرهنگ غنی خود و عمل به فریضه امربه‌معروف و نهی‌ازمنکر با لسان لیّن نخواهد بود.

نویسنده: طاهره ابراهیمی