به گزارش سرو ابرکوه، در شرایط فعلی اقتصادی کشور، معضلی که شاید بیشتر گریبان گیر قشر جوان جامعه باشد، بیکاری است که مقام  معظم رهبری(مدظله) بارها در بیانات خود راهکار مقابله با این مشکل را عنوان نموده اند؛ ایشان یکی از راهکارهای برطرف نمودن این معظل را تکیه بر اقتصاد مقاومتی و افزایش تولیدات داخلی دانستند که یکی از محورهای آن ایجاد مشاغل خانگی می باشد.

در این زمینه خالی از لطف نیست که گفتگوی سرو ابرکوه، با صغری چاکرالحسینی یکی از بانوان سالخورده ابرکوهی، که با ایجاد مشاغل خانگی مخارج زندگی خود و فرزند معلولش را تأمین می کند را بشویم:

سرو ابرکوه: خود را معرفی کنید و از وضعیت زندگی تان بگویید؟
صغری چاکرالحسینی هستم و حدود 73 سال سن دارم که ده سال قبل شوهرم فوت کرد و من با تنها دخترم زندگی می کنم که او هم معلول است و از بچگی بر روی ویلچر می نشیند.

مخارج زندگی خود را چگونه تأمین می کنید؟
در قدیم برای تأمین مخارج زندگی گلیم، قالی و سفره های پارچه ای می بافتم و  برای مردم رختخواب می دوختم. مدتی است به خاطر کهولت سن دیگر نمی توانم رختخواب بدوزم اما چون به هر حال هر کسی باید زندگی را به نحوی بگذراند، من هم در خانه نشاسته، شیره انگور، گندم برای سمنو، ربّ انار و ... تهیه می کنم و می فروشم.

آیا برای محصولات شما بازار فروش هم وجود دارد؟
چیزهایی که من تهیه می کنم برای فروش به مغازه ها نمی برم و هر کسی نیاز داشته باشه به خانه ام مراجعه می کند.

مسئولین شهرستان از شما حمایت می کنند؟
خیر؛ تا کنون هیچ مسئولی از من حمایت نکرده و کسی نمی گوید که یک زن بی سرپرست با این سن و سال و با وجود داشتن یک دختر معلول 50 ساله، درآمدش از کجا تأمین می شود و چگونه زندگی می کند. فقط اداره بهزیستی ماهیانه 30 هزار تومان به خاطر معلولیت دخترم به ما می دهند اما آن ها هم بیش تر از هفت ماه است که هیچ سراغی از ما نگرفته اند.

توقع شما از مسئولین چیست؟
من نباید به دنبال مسئولین بروم و بگویم که به من کمک کنید؛ هر کسی آبرو دارد و خودش باید آبرویش را حفظ کند. مسئولین این شهرستان باید بدانند که وضعیت زندگی مردم چگونه است.

زمانی که همسرم فوت کردند مسئولین بهزیستی گفتند اگر مایل هستید دختر شما را به خانه سالمندان ببریم؛ اما دخترم اصلا دلش نمی خواست که برود،  خودم راضی نبودم که فرزندم از من دور شود. اما تنها درخواستم این است که برای دخترم پرستاری در نظر بگیرند زیرا من در این سن و سال دیگر به تنهایی نمی توانم کارهای دخترم را انجام دهم.

اکنون از کارهایی که در خانه انجام می دهید راضی هستید؟
کارهایی که من انجام می دهم درآمد زیادی ندارد و زندگی را به سختی می گذرانم اما باز هم خدا را شکر می کنم و راضی هستم؛ تا زمانی که بتوانم روی پاهای خودم بایستم و توانایی داشته باشم، کارم را هم ادامه می دهم.

توصیه شما به جوانانی که جویای کار هستند چیست؟
جوانان باید درس بخوانند، از کارهای کوچک شروع کنند و صبور باشند تا به جایی که دوست دارند برسند.

در پایان به عنوان یک مادر دلسوز و نمونه برای جوانان چه دعایی دارید؟
دعا می کنم همه مردم و به خصوص جوانان سلامت باشند و خداوند آن ها را محافظت کند و به هر کاری که دست می زنند موفق و عاقبت به خیر شوند.

انتهای پیام/م.ف