به گزارش خبرنگار یزدبانو، عالیه مهرابی بانوی شاعر یزدی که در رشته کارشناسی ارشد زبان و ادبیات فارسی دانشگاه یزد تحصیل می کند و در چند سال گذشته در صدر اخبار برگزیدگان شعر جشنواره های ملی و استانی قرار گرفته است روز گذشته توانست در دومین جشنواره ملی ادبی سوره های قرآن که در حاشیه مسابقات بین‌المللی قرآن دانشجویان مسلمان  و سمینار مطالعات میان رشته ای قرآن کریم و برج میلاد تهران برگزار شد  در  بخش شعر کلاسیک حایز رتبه برتر شود.
عالیه مهرابی بگزیده این جشنواره در گفتگو با یزدبانو گفت : فراخوان این جشنواره که سال گذشته برگزار شده بود با محوریت سوره مبارکه حجرات بود که در بخش های کلاسیک، نیمایی، شعر سپید و نثر ادبی، داستان کوتاه داستانک با حضور چشمگیر دانشجویان برگزار شد.
وی اسامی  برگزیدگان این جشنواره را اینگونه بیان کرد :

بخش شعر نیمایی:
علی سلیمانی از دانشگاه بوعلی همدان، مجتبی گلی آیسک از دانشگاه آزاد مشهد و مریم زرنشان از دانشگاه علمی کاربردی شهید بهشتی به ترتیب اول تا سوم شدند.

بخش شعر کلاسیک:
نیز عالیه مهرابی از دانشگاه یزد و سیدمهدی نژادهاشمی از دانشگاه فردوسی مشهد به ترتیب اول و سوم شدند. در این بخش هیچ اثری حائز رتبه دوم شناخته نشد.

بخش شعر سپید :
فاطمه بیرانوند از دانشگاه پیام نور اول شد و هیئت داوران هیچ اثری را شایسته رتبه‌های دوم و سوم ندانست.

بخش نثر ادبی :
ثریا عبدی از دانشگاه پیام نور بندر امام خمینی(ره) اول شد و صفورا ابراهیمی خبیر از دانشگاه بین‎المللی امام خمینی(ره) نیز رتبه دوم را به دست آورد. در این بخش نیز هیچ اثری شایسته رتبه سوم شناخته نشد.

بخش داستان کوتاه :
سید میثم رمضانی از دانشگاه تهران اول شد،  فرشته قلی پور از دانشگاه آزاد اسلامی ئاحد قم دوم شد و علی فاطمی از دانشگاه آزاد نجف آباد حائز رتبه سوم شناخته شد.

بخش داستانک:
نیز بهاره سعیدی پناه از دانشگاه علمی کاربردی واحد 3 جهاد دانشگاهی تهران اول شد و محمدعلی کلهر از دانشگاه اراک نیز رتبه سوم را کسب کرد. در این بخش هیچ اثری موفق به کسب رتبه سوم نشد.

بخش مقاله نویسی :
ابوالفضل حری از دانشگاه اراک  با اثر بررسی سبک زندگی ایمانی در پرتو قرائت مضمونی و ساختاری سوره حجرات شایسته کسب رتبه سوم اعلام و حبیبه منصوری رضی نیز با اثر عوامل مؤثر بر گسترش تقوی در جامعه ایمانی شایسته تقدیر اعلام شد.

در پایان این گفتگو : عالیه مهرابی اشعاری را که به این جشنوارخ ارسال کرده بود در اختیار ما قرار داد:

"نوبرانه"                
شاخه ها در تلاوت انگور، خوشه ها نوبرانه آوردند
نيزه ها از تن تو روييدند، ريشه هايت جوانه آوردند!
قرص ماه است و حلقه ی گيسو، سر به يكسو نشسته تن يكسو
پاره شد اينچنين رگ تسبيح كه تو را دانه دانه آوردند!
عطش از دست اب نوشيدند، گل به گل زخم تازه پوشيدند
عطراين داغهاي پرپر را  بادها روي شانه آوردند!
داغ ديدند چشم مادرها ، شعله ورتر شدند طوفانها
شعله بر كوه صبرشان افتاد، آتشي پرزبانه اوردند
چشمهاي تو ليلۀ القدرند که پر از آیه های  "والفجر"ند
نيزه ها خط به خط نوشتند و اثري جاودانه آوردند!
خون تو در رگ زمين جوشيد، نبض تندت زد و زمين چرخيد
بعد تو لاله ها كه روييدند ، از تو صدها نشانه اوردند!

***

سیب است و هرچه اوج نشین تر، رسیده تر"  

از جای خود بلند شد و شد قصیده تر
تا آسمان نشین شد و قامت کشیده تر!!
می خواست دجله پیش رخش قد علم کند
فواره سرنگون شد و پشتش خمیده تر
دندان تیغ تشنه ، لبان تو را گزید
شد استکان بغض زمین، لب پریده تر!!
سیب گلو به شاخۀ سرنیزه ای رسید
سیب است و هرچه اوج نشین تر، رسیده تر!
تیغی که روی صورت یوسف نگاه کرد
انگشت روزگار سیاهش بریده تر
وقتی حدیث دست تو افتاد از قلم
نهج البلاغۀ بدنت شد گزیده تر
مشک تو را به ناقۀ صالح چه نسبتی است؟
آمد همان عذاب و زمین رنج دیده تر!!

***
"بذر زخم"
از جاي خود بلند شدي،ماه تر شدي
در زخم خود نشستي و شق القمر شدي!!
تن روي خاك مانده جدا، دستها جدا
اين بار هم تو يك تنه چندين خبر شدي
هي بذر زخم در تن تو ريشه كرد و بعد
هي سيب سيب دادي و هي بيشتر شدي!
دست و سر و تن از سر خود باز كرده اي
بارت سبك كه شد، هيجان سفر شدي!
جريان خون داغ تو زد روي دست اب
جاري ترين فرات در اين دور وبر شدي
شمشيرها به حسرتت انگشت مي برند
يوسف تو زخم خورده ي چشم ونظر شدي!!
اي باد تا شميم خوشش را شنيده اي
در جستجوي پيرهنش دربدر شدي!

***

"هفتاد فروردین "
در عبای زخم پیچیده است طوفان را حسین
دشت قمصر کرده ،خاک خنجرستان را حسین
با خودش آورده از هفتاد فروردین خبر
ایچنین روکرده دستان زمستان را حسین
گل به گل با زخم های قامتش تغییر داد
شیوه ی روییدن گل در بیابان را حسین
با خطوط نیزه ها برخاکهای شعله خیز
می نویسد آیه های پاک قران را حسین
آبها بیدل شدند و سبک دنیا فرق کرد
تا که برپا کرد این آیینه بندان را حسین
داشت گهواره تکان می خورد وقتی با شتاب
برد بر دستان خود گلبرگ قران را حسین
هیزم نمرود هرچه شعله ورتر شد ولی
داغ تر پوشید بر خود این گلستان را حسین
آفتاب واژه سوزی داشت چشم محتشم
شعله ورتر کرد این خورشید سوزان را حسین
با خودش دارد به میعاد تماشا می برد
شاخه شاخه زخم های خوشه افشان را حسین