با این توصیف‌ها اگر کشور و دولتی، خود را بهترین الگو در رعایت «حقوق‌بشر» معرفی‌کند و در مقام مدعی و به‌طور دائمی، کشورهای دیگر را به نقض آن متهم‌نماید؛ در این‌صورت باید شاهد هیچ‌گونه مواردی از نقض حقوق‌بشر در آن کشور صاحب‌ادعا، نباشیم یا لااقل این موارد، بسیار کم و در حال کاهش و محوشدن باشند. یا دست‌کم، در مراکزی که به‌عنوان مراکز رسمی، شناخته می‌شوند و زیرنظر مستقیم دولت، فعالیت می‌کنند چنین مواردی، مشاهده نشود.

اما چگونه است که در ایالات متحده‌ی آمریکا، که تمام خصوصیات بیان‌شده را داراست -یعنی هم خود را بهترین می‌داند و هم دیگران را دائماً متهم به نقض حقوق‌بشر می‌کند- زنان، روزبه‌روز بیشتر در معرض خشونت‌ها، صدمات و نقض ابتدایی‌ترین حقوق خود قرار دارند. آن‌هم نه در خیابان‌ها و نه در میان قشر کارتن‌خواب یا هرزه‌ی جامعه؛ بلکه چنین مواردی در مجموعه‌های مربوط به وزارت دفاع آمریکا (پنتاگون) رخ می‌دهد. وزارت دفاع آمریکا در نهمین گزارش سالانه‌ی خود در ماه مه سال 2013 در مورد روند افزایش «خشونت جنسی» در بین نیروهای نظامی این کشور هشدار داده است. طبق این گزارش، تخمین زده می‌شود که در سال2013 ، شمار شکایت‌های مربوط به تجاوز و آزار و اذیت جنسی در ارتش به بیش از 30هزار مورد برسد. در گزارشی که برای سال 2011 منتشر شد حدود 26 هزار مورد تجاوز و آزار جنسی در بین نظامیان مرد و زن گزارش شده بود. این رقم در گزارش سال 2010 ، حدود 19 هزار مورد بوده است.3