یزد بانو;"اکبر برزگری" جانباز آزاده در گفتگو با خبر نگار یزد رسا از خاتم؛ از چگونگی به جبهه رفتنش  روایت کرد و گفت: کلاس دوم راهنمایی بودم می خواستم افتخاری به جبهه بروم که قبول نمی کردند می گفتند به سن قانونی نرسیده ای نمی توانی به جبهه بروی من هم از روزی که جنگ شروع شده بود پیگیر بودم که به جبهه بروم و وقتی که سماجت من را دیدند کوتاه آمدند. وی افزود: از آنجایی که هرات یگان اعزام نداشت برای رفتن به جبهه به یزد رفتم و از آنجا اعزام شدم .  چه سالی به جبهه اعزام شدید؟ سال۱۳۶۱ به صورت افتخاری  به جبهه اعزام شدم.  چه مدت در جبهه حضور داشتید؟ من پنج ماه و نیم در جبهه حضور داشتم.  در چه عملیاتی مجروح و اسیر شدید؟ در عملیات والفجر مقدماتی مرحله اول شب اول مورخ ۱۸/۱۱/۶۱ یک گردان بودیم که به عملیات رفتیم و در آن عملیات اکثرا به شهادت رسیدند و تعدادی از بچه ها را به عقب فرستادیم و ۴ نفر هم اسیر شدیم چون در آن عملیات من ترکش خوردم و مجروح شدم نتوانستم به عقب برگردم و اسیر شدم.  خاطراتی  از موقع اسارتتان برای مخاطبان تعریف کنید؟  برزگر گفت: ۴ روز در شهر مرزی العماره ما را نگه داشتند بعد ما را به بیمارستان نیرو هوایی بغداد منتقل کردند. جلوی در ورودی بیمارستان افسری ایستاده بود که عکس صدام در دستش بود و ما داخل اتوبوس بودیم افسر به بالای اتوبوس آمد من هم روی صندلی دوم نشسته بودم عکس صدام را جلوی بچه ها می گرفت و می گفت ببوسید، به من که رسید من آب دهانم را به روی عکس و صورت صدام پرتاب کردم بعد افسر خیلی عصبانی شد و با یک چوب دستی که در دستش بود به صورت من کوبید و به زبان عربی شروع کرد به فحاشی کردن و برگشت پائین و رفت که همان موقع همه بچه ها  خودشان را به خواب زده بودند بلند شدند و صلوات فرستادند و جای چوبی که به صورتم زده بود تا مدت ها روی صورت من باقی مانده بود. وی در ادامه افزود: بعد از بیمارستان ما را به اردوگاه عنور منتقل کردند در شهر الانبار عراق؛ در اردوگاه هم ۲ اتاق  بصورت سالن بود بچه ها  با کمک پزشکان ایرانی که اسیر شده بودند یک درمانگاه درست کرده بودند که در بین این پزشکان آقای دکتر پاکنژاد اهل یزد بود و ۲ سال کنار ما بود. وی در ادامه اشاره ای به  کمبود های درمانگاه کرد و گفت:  این درمانگاه دارو بسیار کم داشت یک دکتر دیگر هم داشتیم که اهل تهران بود به نام دکتر بیگدلی که به زبان عربی تسلط داشت، دکتر بیگدلی به خاطر کمبود دارو خیلی التماس عراقی ها می کرد خیلی جلوی آن ها خم و راست می شد و خودش را کوچک می کرد تا بتواند دارو یا حتی یک آمپول چرک خشک کن از آن ها بگیرد. جانباز آزاده خاطره دیگری از برگزاری میتینگ در اردوگاه برایمان روایت کرد و گفت: یک روز که منافقین شیخ علی تهرانی می خواستند در اردوگاه میتینگ برگزار کنند تمام لوازم را به اردوگاه آوردند و لوازم را آماده  کردند. وی گفت: بچه ها هم جور دیگری آماده شده بودند همین که آن ها وارد شدند  همه اسرا با صابون ، کفش و سنگ به طرف آن ها حمله کردند و دوربین آن ها را شکستند و مجبور به فرار شدند و عراقی ها هم که این اوضاع را دیدند اردوگاه را به رگبار گلوله بستند ، بچه ها به اتاق ها پناه بردند و آن روز چند نفر از بچه ها مجروح و یکی از بچه ها  که  اهل یزد بود تیر به چشمش خورد و یکی از چشمانش را از دست داد.  چه سالی و چگونه آزاد شدید؟ سال ۱۳۶۴ عراق بطور یکطرفه بین مجروحین قرعه کشی کرد و ۳۰ نفر را آزاد کرد که اسم من هم در آن قرعه کشی در آمد و آزاد شدم .  وقتی اسم شما در قرعه کشی در آمد چه حسی داشتید؟ اصلا باورم نمیشد چون عراقی ها  چند بار دیگه هم قرعه کشی کرده بودند ولی اسیر ها رو آزاد نکردند آن روز هم وقتی قرعه کشی کردند نه تنها من بلکه بقیه بچه ها هم باورشون نمی شد که آزادمان کنند، و وقتی که آزادمون کردند  و وارد ایران شدیم اصلا باورم نمی شد فکر می کردم دارم خواب می بینم.  چه توقعی از مردم و مسئولین دارید؟ از مردم که هیچ توقعی ندارم فقط از مسئولین گله مند هستم در زمان آقای امامی (فرماندار سابق شهرستان خاتم) برای ما جلسه هایی می گرفتند  اما حالا سالی یک بار هم جلسه ای نمی گیرند. وی افزود: از مسئولین بنیاد شهید تقدیر و تشکر می کنم که همیشه به ما سر می زنند ولی مسئولین شهرستان اصلا به ما سر نمی زنند. اکیر برزگری در پایان برا مردم ایران آرزوی موفقیت و سلامتی کرد.