«اوضاع باید بر وفق مراد من باشد»، «همسرم باید بیشتر به من توجه کند»، «پسرم نباید این گونه رفتار می کرد» و ... . جملاتی از این دست که اغلب در ذهن همه ی ما وجود دارند و بصورت خودکار به آگاهی مان می آیند، در زمره ی توقعاتی از خود، دیگران و دنیا هستندکهچوناغلببرآورده نمی‌شوند،موجب ناراحتی ما می شوند. آلبرت الیس(2000) تأکید می کند اگر می خواهید کمتر ناراحت شوید این «توقعات» را با «ترجیحات» که معمولاً با کلماتی مثل «دوست دارم»، «مایلم»، «می خواهم» و «ترجیح می دهم» بیان می شوند، جایگزین کنید داشتن تمایلات و ترجیحات شدید و مهم سالم است، ولی توقعات و بایدها و حتماًهای جزمی سالم نیستند. اگر بگویید «اوضاع باید طبق میل من پیش برود، خودتان را شدیداً ناراحت خواهید کرد. متأسفانه این «بایدها» و «نبایدها» اوضاع را طبق میل شما نمی کنند. این توقعات اوضاع را عوض نمی کنند. واقعیت این است که رویدادهای ناخوشایند باید همین طور باشند که هستند، چون هنوز اتفاقی نیافتاده که آنها را خوشایند کند. هرچند می توانید امیدوار باشید که خوشایند شوند. اما الان ناخوشایند هستند ـ همین است که هست! توقعات مبنای استدلالی ضعیفی دارند. مبنای استدلالی آنها از این قرار است: «باید چون باید؛ چون باید این طور باشد؛ چون باید این طور انجام شود!» پس اگر با کلماتی مثل «ای کاش»، «می خواهم»، «مایلم» و «ترجیح می دهم»، ترجیحات را جایگزین توقعات کنید، احساس بهتری پیدا می کنید و بالطبع بعد از بهبود احساس، عملکردتان هم بهتر خواهد شد. مهدی خان آبادی