یزد رسا؛ در هفته گذشته برنامه‌های متعددی در استان‌های گوناگون برای پاسداشت حجاب و عفاف برگزار شد. در استان دارالعباده یزد هم برنامه‌هایی اجرا شد و از جمله تجمعاتی با حضور بانوان و تعدادی از مسئولان و متولیان امور در شهرهای استان شکل گرفت. اما به راستی چرا اوضاع حجاب در دیار دارالعباده روند مطلوبی ندارد و حتی بر اساس یک قضاوت گذرا چنین احساس می‌شود که ره به قهقرا می‌برد؟ آن‌هم دارالعباده‌ای که آیت‌الله بافقی‌اش شهید معروف راه صیانت از حجاب شناخته شده است و فرهنگ مردمانش و اصالت نابش نمی‌تواند بدحجابی‌ها را تاب آورد!

اگرچه آسیب‌شناسی وضع حجاب استان در این مقوله نمی‌گنجد، اما نمی‌توان نقش برخی مسئولان و زیرمجموعه‌های دولتی را در استمرار- و چه بسا تشدیدٍ- روند تاسف‌بار کنونی نادیده گرفت. راه دوری نرویم. وضعیت حجاب در اماکن زیرنظر دولت چگونه است؟ در مراکز آموزشی استان، وضع حجاب مناسب است؟ در دانشگاه‌ها و مدارس چه؟! در بیمارستان‌ها و کلینیک‌ها چطور؟! در ادارات دولتی چه؟!

می‌دانیم که حجاب صرفا «واجبی شرعی» نیست، بلکه «الزامی قانونی» در جمهوری اسلامی ایران هم به شمار می‌‌آید و از این رو مسئولان باید با جدیتی مضاعف برای گسترش و رعایت آن دغدغه داشته باشند. اما متاسفانه چنین دغدغه‌ای مشاهده نمی‌شود. درست است که برخی مدیران و مسئولان در این باره دغدغه‌مند هستند و تلاش‌های شایسته‌ای در حیطه مسئولیت خود انجام داده و می‌دهند ولی واقعیت این است که «رویکرد کلی مسئولان» در این زمینه قابل قبول و امیدبخش نیست.

در بسیاری از بیمارستان‌های استان، وضعیت حجاب مناسب نیست. بسیاری از حقوق‌بگیران اعم از پرستار و پزشک و ....، و نیز ارباب رجوع آن‌گونه که باید وشاید، خود را موظف به رعایت این «قانون مصوب» نمی‌دانند و از همین رو واهمه‌ای ندارند تا با آرایش‌های کذایی و بدحجابی‌های آزاردهنده، در محل کار خود حاضر شوند. در بیمارستان‌های خصوصی این وضعیت وخیم‌تر است.  

واقعیت این است که برای اصلاح وضعیت حجاب در سطح کشور بخصوص در استان دارالعباده یزد، فراتر از برخی برنامه‌های نه‌چندان عمیق، به اقداماتی «جامع، فراگیر، هوشمندانه و متعهدانه» نیاز است. باید اتاق فکری اختصاصی از مسئولان ذی‌ربط و صاحب‌نظران خوش‌فکر و متعهد تشکیل‌ شود و تصمیم‌های آن از ضمانت‌ اجرایی کافی برخوردار باشد تا بتوان شاهد ارتقای وضعیت حجاب در استان باشیم. عمود خیمه حجاب بر دوش مردم و مسئولان قرار دارد. کوتاهی و بی‌انگیزگی مسئولان، مانع از ثمردهی کامل تلاش‌های مردمی می‌شود و متقابلا بی‌تفاوتی مردم، به ثمرنشستن برنامه‌های مسئولان را کمرنگ می‌کند. با این همه توپ اصلی در زمین مسئولان است.

مسئولان اگر واقعا برای فرهنگ و اصالت دارالعباده و حجاب فرزندان امروز و آینده‌اش دل می‌سوزانند، باید از خود شروع کنند؛ از ادارات و مراکز آموزشی و بهداشتی زیرمجموعه و تحت امر خویش. اگر زمانی فرارسید که دیگر شاهد حضور  بی‌دغدغه حقوق‌بگیرانی بدحجاب در مراکز دولتی- اعم از اداری و آموزشی و بیمارستان‌ها- نباشیم و دستکم بدحجابی کارمندان و ارتزاق‌کنندگان از بیت‌المال، با برخورد قاطع و تنبیهی مسئولان مافوق مواجه شود،  آن گاه می‌توان ادعا کرد مسئولان به وظایف حاکمیتی خود در زمینه پاسداشت فرهنگ حجاب و عفاف پای‌بندند و برای فرهنگ و اصالت‌های ناب دارالعباده دل می‌سوزانند. و الا فلا.

نویسنده: فاطمه فائزی 

پایان پیام/م