به گزارش یزدبانو،  چهار سال از خاموش شدن آتش و داغی آوار پلاسکو می‌گذرد، اما داغ خانواده‌های شهدای آتش‌نشان هنوز تازه است، خانواده‌هایی که هنوز نتوانسته‌اند شهادت یکباره عزیزشان را فراموش کنند، از بی‌مهری مسئولان و انتظارات برآورده نشده‌شان در این چند سال گلایه دارند.

چهار سال گذشته و درست در چنین روزی، همه، چشم انتظار پیدا شدن آتش‌نشانان مفقود بودند و خانواده‌هایشان نیز نبودِ آن‌ها را باور نمی‌کردند. آن روزها دوربین‌های رسانه‌ها و لنز عکاسان روی آهن‌های داغ آوار پلاسکو متمرکز شده‌بود تا سرنوشت آتش‌نشانان مفقود در این حادثه را نشان دهد و هیچ‌کس دلش نمی‌خواست امید پیدا شدن آن‌ها از زیر خروارها آوار، ناامید شود. قهرمانانی که در آن روز جانشان را کف دستشان گرفتند و برای نجات مردمِ گرفتار در ساختمان رفته بودند، نمی‌دانستند که این بار قرار نیست از مأموریت بازگردند.

شهید ایثار که هیچ، شهید خدمت هم اعلام نمی‌شوند!

خانواده شهدای آتش‌نشان پلاسکو از طولانی شدن روند رسیدگی به پرونده در دادسرا گلایه می‌کنند. میثم سلطانی برادر شهید سلطانی در این‌باره به روزنامه «جوان» می‌گوید: «چهارسال است که در رفت و آمد دادسرای امور جنایی هستیم، اما با بهانه‌های مختلف این پرونده را به سرانجام نمی‌رسانند.»

او با بیان اینکه خانواده شهدای آتش‌نشان چشم انتظار به سرانجام رسیدن این پرونده هستند، اظهار می‌دارد: «ما دلمان پر از درد است، زیرا که به مشکلاتمان رسیدگی نشده‌است. مسئولان دادسرا می‌گویند صبر کنید پرونده در حال بررسی است! خب به ما بگویند که نمی‌خواهند کارمان را انجام دهند! در کجای دنیا روند قانونی پرونده این‌چنینی چهار سال طول می‌کشد؟! این انتظار ما را کلافه کرده‌است.»

سلطانی از عدم ثبت عنوان شهید برای آتش‌نشانان پلاسکو نیز گله‌مند است و می‌گوید: «آقای اوحدی اعلام می‌کند که مسافران هواپیمای اوکراینی را شهید ایثار اعلام کرده‌اند. اما بعد از گذشت چهار سال، آتش‌نشانان ما، شهید ایثار که هیچ! شهید خدمت هم اعلام نمی‌شوند.»

او درباره پیگیری‌هایی که در طول این مدت انجام داده‌اند، می‌گوید: «بعد از پیگیری‌های ما، سازمان آتش‌نشانی به شورا نامه زده و پس از آن هم شورا به فرمانداری نامه‌ای فرستاده، اما تا جایی که من می‌دانم، فرمانداری این آتش‌نشانان را «شهید خدمت» محسوب نمی‌کند! سؤال من این است که اگر شهید ایثار را قبول نمی‌کنند چرا عنوان «شهید خدمت» را که خود مقام معظم رهبری نیز بیانیه دادند قبول نکرده‌اند؟!»

گلایه از بی‌مهری‌های بنیاد شهید

برادر شهید سلطانی با انتقاد از بی‌مهری‌های بنیاد شهید نسبت به خانواده آتش‌نشانان پلاسکو اظهار می‌دارد: «حتی یکبار هم بنیاد شهید با خانواده شهدای آتش‌نشان جلسه نگذاشته تا بپرسد مشکلاتتان چیست! هر بار خودمان به بنیاد شهید مراجعه می‌کنیم به ما می‌گویند آتش‌نشانان پلاسکو، شهدای خدمت هستند، اما این عنوان در هیچ کجا مکتوب نوشته نشده‌است! از طرفی هم خودمان بارها به سازمان‌های مختلف نامه زدیم، اما در هیچ‌کدام از آن‌ها به نتیجه نرسیدیم.»

او می‌افزاید: «آقای قالیباف که شخصاً در تمامی روزهای حادثه پلاسکو در میدان حضور داشت، در حال حاضر رئیس مجلس شورای اسلامی است. ما از ایشان توقع داریم که با یک طرح دوفوریتی عنوان «شهید ایثار» را برای این آتش‌نشانان تصویب و به مشکلات خانواده شهدای پلاسکو رسیدگی کند.»

برادر شهید سلطانی می‌گوید: «قرار بود عکس آتش‌نشانان را روی دیوار بکشند، اما گفتند وضعیت آتش‌نشانان پلاسکو بلاتکلیف است و هنوز شهید محسوب نشده‌اند، بنابراین نمی‌توانند تصویرشان را روی دیوار شهر بکشند! آن‌ها متوجه نیستند که این رفتارها، رنج از دست دادن عزیزانمان را برای ما چندین برابر کرده‌است.»

قهرمانانی که از یاد مسئولان رفتند

مادر شهید هوایی نیز گلایه‌های زیادی دارد. او که بعد از چهار سال هنوز صدایش می‌لرزد و بغض نبود پسرش در گلویش مانده‌ می‌گوید: «برای ما سؤال است که شهید به چه کسی می‌گویند؟ کسی که برای نجات مردم در دل آتش رفته و زیر آوار مانده، استحقاق نام شهادت را ندارد؟ اگر بچه‌های ما شهید محسوب نمی‌شوند، پس چه کسی شهید محسوب خواهد شد؟»

او که از مشخص نشدن مقصر یا مقصران حادثه پلاسکو نیز گله دارد، اظهار می‌دارد: «چرا هنوز مقصرین اعلام نمی‌شوند؟ در صورتی که می‌بینیم بعد از حادثه پلاسکو، حوادث دیگری اتفاق افتاده و مقصران اعلام شده و به سزای اعمالشان هم رسیده‌اند، اما متأسفانه حادثه پلاسکو هنوز در ابهام قرار دارد!»

مادر شهید هوایی با انتقاد از بی‌توجهی مسئولان به خانواده شهدای آتش‌نشان می‌گوید: «من یک مادر هستم که مستأجرم، همسرم نیز جانباز بوده و شهید شده‌است، اما در این چهار سال هیچ‌کدام از مسئولان در خانه من را نزده‌اند که ببینند چه مشکلاتی دارم! من یک زن تنها هستم، باید بفهمم که جامعه هوای من را دارد و پشتم گرم است، نه اینکه تنها باشم و رهایم کنند.»

دیگر بغض گلویش می‌ترکد و با گریه ادامه می‌دهد: «یک وقت‌هایی از اینکه جواب سؤالاتم را در این چهار سال نگرفته‌ام، خیلی خسته می‌شوم. هر چقدر هم زمان بیشتر می‌گذرد، بیشتر اذیت می‌شوم. پسرم جانش را کف دستش گرفته بود، کار او و بقیه آتش‌نشانان باعث شد که تمام دنیا درباره شان حرف بزنند و آن‌ها را یک قهرمان بدانند، اما رفتار مسئولان با ما به گونه‌ای است که انگار فراموشش کرده‌اند.»

ثبت عنوان «شهید» فقط روی سنگ مقبره

حسین آقایی، پدر شهید محمد آقایی نیز داغ از دست دادن پسرش هنوز تازه است و در این باره می‌گوید: «پسرم خیلی جوان بود و یک دختر ۵/۲ ساله داشت که شهید شد. حالا همسر و دخترش بدون سرپرست هستند و بنیاد شهید هم قبول نکرده که آن‌ها را تحت پوشش خود قرار دهد.»

او ادامه می‌دهد: «تن‌ها جایی که عنوان «شهید» را برای آتش‌نشانان پلاسکو در نظر گرفته‌اند روی سنگ‌های مقبره‌شان است و غیر از آن هیچ سازمانی حتی خود شهرداری تهران هم آن‌ها را شهید محسوب نمی‌کند. از این بابت ما دلخور هستیم و می‌پرسیم این بچه‌ها دیگر باید چه کاری انجام می‌دادند و چطور خدمت می‌کردند که «شهید خدمت» محسوب شوند؟»

پدر شهید آقایی با گلایه از انتشار اخبار دریافت دیه و شوآف مسئولان در این باره می‌گوید: «ما چیزی به عنوان دیه دریافت نکردیم و هر چیزی که پرداخت شده، بر اساس ساز و کار بیمه بوده‌است. در صورتی که همه فکر می‌کنند دیه پرداخت شده‌است، اما باید از خود بپرسند که وقتی هنوز مقصر حادثه پلاسکو مشخص نشده، چطور دیه پرداخت شده‌است؟»

او اظهار می‌دارد: «مسئول پرونده شهدای ما در دادسرا مدت‌هاست که به ما می‌گوید نظرات کارشناسی را گرفته و یک کتابچه ۲۰۰ صفحه‌ای نیز تهیه شده‌است، اما چه برنامه‌ای پشت این ماجراست که چهار سال گذشته و ما به هیچ نتیجه‌ای نرسیده‌ایم؟»

به گفته خانواده‌های شهدای آتش‌نشان، هفته گذشته دادسرای امور جنایی، نظریه سوم کارشناسی را به آن‌ها داده و اعلام کرده که پرونده در این دادسرا تکمیل شده‌است. هر چند که این خانواده‌ها می‌گویند که گوش‌شان به این حرف‌ها عادت کرده، اما امید است که در صورت ارجاع پرونده به دادگاه، روند رسیدگی به پرونده چهار سال دیگر طول نکشد و هر چه سریع‌تر مقصران این حادثه به دادگاه بیایند و پاسخگو باشند. ای‌کاش بنیاد شهید و سایر نهادهای مسئول نسبت به خانواده این شهدا، مسئولانه‌تر رفتار کند و با بی‌توجهی و بی‌مهری نسبت به آنها، نمک بر زخم‌شان نپاشد.