او تصمیم می‌گیرد محبت مادری‌اش را در اختیار این بچه‌ها قرار دهد تا در این صورت یاد و خاطره دخترش را هم زنده نگه دارد.

ساروجینی پولی که از انتشار کتاب و اشعارش جمع کرده بود را خرج خانه‌اش می‌کند و با اضافه کردن چند اتاق خواب، محلی را برای نگهداری از دختران پدید می‌آورد؛ ساروجینی در سال ۱۹۸۵ در خانه را باز می‌کند.اولین دختری که به خانه ساروجینی آمد، دختر کر و لالی بود که مادرش هنگام زایمان از دنیا رفته بود، بعد از او دو دختر کودک دیگر آمدند و کم‌کم همسایه‌ها هم کمک می‌کردند و اگر دختر تنهایی را می‌شناختند یا نوزادی را می‌دیدند که در خیابان رها شده، به خانه ساروجینی می‌آوردند.
 

 

ساروجینی می‌گوید: «گاهی حتی نوزاد دو روزه‌ را به خانه می‌آورند و من هربار به چهره این بچه‌ها نگاه می‌کنم، به این فکر می‌کنم که حتما لازم نیست کودکی را خودمان به دنیا بیاوریم تا مادر شویم! همین که من نوزادی را در آغوش می‌گیرم، تمام احساس مادرانه‌ام شکل می‌گیرد.» او همچنین درباره کاری که انجام می‌دهد توضیح می‌دهد که با وجود مشکلاتی که روزانه ممکن است به وجود بیایند، اما او هر روز برای نگهداری از دخترها انگیزه دارد و قلبش برای کمک به آن‌ها می‌تپد.ساروجینی در این سال‌ها بارها خانه‌اش را تغییر داده در حال حاضر در خانه او وسائل ورزش، کامپیوتر، کتابخانه و اتاق کار را می‌توان دید. او همچنین به آموزش دخترها اهمیت زیادی می‌دهد و به دنبال بهترین تحصیلات برای هرکدام از آن‌هاست، چون اعتقاد دارد که تنها راه استقلال تحصیلات بالاست. دختران ساروجینی وقتی بزرگ می‌شوند، به مدرسه و دانشگاه می‌روند و برخی از آن‌ها امروز کارمند بانک یا معلم شده‌اند و توانسته‌اند ازدواج‌های موفقی هم داشته باشند.

 

 

ساروجینی با اینکه سنش بالا رفته، اما می‌گوید تا زمانی‌که بتواند روی پاهایش بایستد، همچنان این کار را ادامه می‌دهد. 

انتهای پیام/ش