به گزارش یزدبانو، عباسعلی رجبی کارشناس ارشد مسائل سیاسی در یادداشتی که برای این سایت خبری ارسال کرده است؛ تحلیل خود را درباره موضوع عدم پذیرش حمید ابوطالبی سفیر جدید ایران در سازمان ملل در قالب سطوح تحلیلی " روان شناسانه مردم ایران"، " تحلیلی، حقوقی"، "تحلیلی، سیاسی" بیان می کند. در موضوع عدم پذیرش سفیر جدید ایران در سازمان ملل و عدم صدور روادید برای وی از طرف دولت ایالات متحده آمریکا باید عنوان کرد که این مسئله از چند سطح تحلیلی قابل بررسی است:   1- سطح تحلیلی روان شناسانه مردم ایران مردم ایران خاطرات خوبی نسبت به برخوردهای آمریکا در طول چند دهه گذشته نسبت به کشورشان ندارند.مسائلی همچون کودتای۲۸مرداد، کمک و حمایت اطلاعاتی نظامی آمریکا از عراق در طول ۸سال جنگ تحمیلی، منهدم کردن ناجوانمردانه هواپیمای مسافربری ایران بر فراز آبهای همیشه خلیج فارس و کشتن ۲۹۰ نفر مسافر بی گناه و…. از جمله نمونه های کوچکی است که دولت آمریکا تا کنون نسبت به مردم ایران مرتکب آن شده است. لذا کوتاه آمدن دولت ایران نسبت به این مسئله شاید اعتراض داخلی را به همراه داشته باشد هر چندکه اصلاح طلبان تا کنون موضع انفعالی نسبت به این مسئله از خود نشان داده اند.   2- سطح تحلیلی و حقوقی یکی دیگر از سطوح تحلیلی ، سطح تحلیلی حقوقی نسبت به این مسئله است. عدم روادید به نمایندگان بعضی دولتها جهت حضور آنها در سازمان ملل در گذشته مانند زمان جنگ سرد توسط آمریکا مسبوق به سابقه بوده است. و اینکه بارها دیده شده است سازمان ملل و مجمع عمومی جبهه گیری خاصی نسبت به آن نکرده اند و این موضوع را اختلاف میان آن کشور با دولت آمریکا دانسته اند؛ کاری که هم اکنون سازمان ملل و نماینده آن در این سازمان انجام داده است و لذا بعید است موضعی خاص در این مسئله نیز از خود نشان دهد.چرا که سازمان ملل را می توان ابزاری در دستان آمریکا و متحدان غربی اش تلقی کرد. لذا ایران باید با توجه به اقتدار خود و داشتن مکانیسمها و ایزارهای مختلف و نفوذی که در بعضی از سازمانهای غیر دولتی مانند جنبش عدم تعهد که رهبری آن را نیز بر عهده دارد می تواند اعتراض خود را در مجمع عمومی و دیوان دادگستری لاهه پیگیری نماید و از دولت آمریکا در این موضوع شکایت نماید هرچند که کاری بس مشگل و طاقت فرساست.   3- سطح تحلیلی، سیاسی از دیگر سطوح تحلیلی ، سطح تحلیلی سیاسی است.ایران با توجه به قدرت و نفوذ خود در منطقه و حل مسائل منطقه ای به عنوان یک کشور تأثیر گذار می تواند از این پتانسیل در پشبرد مسائل خود در سطوح بین الملل هم استفاده نماید. عدم وجود موفقیت بین المللی در بعضی از بحرانهای منطقه خاورمیانه مانند مسئله سوریه که بدون حضور ایران شکل گرفت نشان داد که ایران چقدر می تواند در حل مسائل منطقه تأثیرگذار باشد. لذا ایران همان طور که توانسته است قدرتهای بزرگ مانند آمریکا و همچنین شورای امنیت را مجاب نماید که حقوق هسته ای او را به رسمیت بشناساند می تواند با پیگیریهای حقوقی،قضایی و سیاسی خود در مجامع بین المللی این حق خود را دنبال نماید هر چند که نیاز به یک گروه قدرتمند حقوقی و سیاسی به عنوان نماینده خود در این رابطه دارد. نکته دیگر این که آمریکا با این رفتار خود نشان داده است صلاحیت میزبانی مقر سازمان ملل را در درون کشورش  ندارد و سازمان بین الملل باید به یک کشور بی طرف منتقل شود. وزارت خارجه ایران در عمل و گفتار نشان داده که علاقه وافری به بازی برد ــ برد دارد، اما پرونده ابوطالبی فرصتی برای بازی دو سر برد است. اگر آمریکا درخواست ایران و سازمان ملل ــ پس از شکایت تهران ــ را اجابت کند، امری که بعید می‌نماید، کشورمان برنده این مناقشه خواهد بود. اما اگر این‌گونه نشود ــ حکمیت نیز که برنده احتمالی آن دبیرکل سازمان ملل است ــ آمریکا را در وضعیتی آچمز قرار خواهد داد، وضعیتی که در یک‌سو محدودیت‌های بین‌المللی ناشی از میزبانی بر این کشور اعمال خواهد شد و در سوی دیگر فشار داخلی و قوانین مصوب کنگره و اظهارات مقامات کاخ سفید، دستگاه سیاست خارجی آمریکا را در وضعیتی بغرنج قرار خواهد داد. برخی تحلیلگران می‌گویند که ایران حمید ابوطالبی را تعمداً و با علم به رد اعطای ویزا توسط آمریکا معرفی کرده تا واشنگتن را با توسل به ساختار حقوقی سازمان ملل به چالش بکشد. در این صورت باید از حافظه تاریخی و هوش دیپلماتیک دستگاه سیاست خارجی کشومان حظ بریم. در هر حال فرصت فراهم است تا حقوقدانان وزارت امور خارجه پرونده‌های پیشین را به‌دقت مطالعه کنند و مهارت‌های حقوقی خود در تبیین و استفاده از توافقنامه ۱۹۴۷ بین آمریکا و سازمان ملل را به کار گیرند و با ارائه شکایت به دبیرکل سازمان ملل، آمریکا را در زمین بازی خودش مات کنند.     عباسعلی رجبی- کارشناس ارشد علوم سیاسی