به گزارش یزد بانو به نقل از ایران هسته ای، یک مجموعه تحقیقات در امریکا نشان می دهد وجود یک جریان اپوزیسیون داخلی که هوادار تغییر سیاست ها باشد، از دید امریکا، ابزار بسیار مهمی برای اثربخش کردن تحریم هاست.

دوید ویسل در مقاله ای برای روزنامه وال استریت ژورنال که روز چهارشنبه ۲۰ آذر ۱۳۹۲ (۱۱ دسامبر ۲۰۱۳) منتشر شده، می نویسد که گری هاف بوئر از موسسه اقتصاد جهانی پیترسون که بیست مورد از ۱۷۴ مورد تحریم های اقتصادی را به همراه همکاران خود بررسی کرده به این نتیجه رسیده است که یک سوم این تحریم ها موثر بوده است.

این کارشناس مسائل اقتصادی به وال اسریت ژورنال گفته است: «تحریم ها از لحاظ موفقیت در کشورهای هدف بنظر ما نمره متوسط می گیرند و این برخلاف دیدگاه رایج است که معتقد است تحریم ها از لحاظ موفقیت نمره بالا می گیرند».

این روزنامه در ادامه با اشاره به اینکه تاثیر روانی تحریم بر دولت ها از تاثیر واقعی آن مهم تر است، ادامه می دهد: ««ژوآن رازاتا» که در دوران جرج بوش به دولت آمریکا برای تشدید کارایی تحریم ها علیه ایران کمک کرده است گفت در دوره جدید و براساس رویکرد جدید که برای تحریم ها تعریف شد تحریم ها دیگر صرفا شامل ایجاد محدودیت هایی برای شهروندان ایران یا کره شمالی برای خرید مایحتاج شان در کشورهایشان نبود بلکه در واقع در این مرحله هدف تحریم این بود که بتوانند توانایی مالی دولت ها را در کشورهای هدف جهت خرید مایحتاج اساسی مردم محدود کنند. وی اخیرا دیدگاه های خود را در این خصوص در کتابی بنام «دوران جدید نبرد اقتصادی» تشریح کرده است. هر چند هنوز تاثیر تحریم ها بر توانایی تسلیحات هسته ای ایران هنوز کاملا مشخص نیست اما این تحریم ها به علت کاهش شدید کالاهای مورد نیاز شهروندان ایرانی و افزایش شدید تورم و مشکلات ناشی از آن برای مردم ایران حکومت این کشور را به پای میز مذاکره کشاند».

ریچارد هاس رییس شورای روابط خارجی امریکا نیز درباره تاثیر تحریم ها بر ایران ادعا کرده است: «تحریم ها به صراحت محاسبات رهبری ایران را تحت تاثیر قرار داد. تحریم ها به صراحت به رژیم ایران ضربه زد و میزان نارضایتی از آن را افزایش داد و حتی در مواردی عامل پیروزی غیرمنتظره حسن روحانی در انتخابات اخیر ایران معرفی می شود».

این روزنامه در ادامه به اشاره به اینکه تحقیقات نشان می دهد تحریم ها زمانی موثر است که چند جانبه اجرا شود نه یک جانبه، از قول هاس ادامه می دهد: «کاملا اشتباه است که از تحریم ها انتظارات بیش از حد و گسترده داشته باشیم. تحریم ها می توانند یک حکومت را تحت فشار قرار دهند و آن را ناچار کنند که رفتار خود را تعدیل یا متوقف کند. اما تحریم ها هرگز به تنهایی قادر به تغییر رهبری یک کشور نیستند. اقداماتی مانند مسدود کردن مسیرهای ارتباطی میان کشور هدف با کشورهای دیگر و ممنوعیت واردات کالا به آن کشور امروزه دیگر موثر نیستند. از لحاظ روش شناسی محروم کردن کشورها از دسترسی به نظام مالی و بانکی جهانی که از همکاری تجاری کشور هدف با کشورهای دیگر جلوگیری می کند اغلب گزینه بسیار بهتری است. این شیوه کم هزینه تر هم است زیرا برای اعمال و انجام آن بیش از آن که به کشتی های جنگی نیاز داشته باشیم به رایانه ها و اطلاعات نیاز داریم. تحریم مدرن باید علیه فعالیت های خاص ایران اعمال شوند که شامل اقدام برای خرید سانتریفوژ و پولشویی در بانک های سوئیس توسط سپاه پاسداران است».

در پایان این مقاله بر این نکته تاکید شده است که اثرگذاری تحریم زمانی بیشتر است که یک گروه اپوزیسیون داخلی از آن حمایت کند

وال استریت ژورنال می نویسد: «نکته دیگر آن است که تحریم ها زمانی در کشورهای هدف تاثیرگذاری بیشتری دارند که در داخل آن کشورها جریانی قوی همسو با اهداف آمریکا وجود داشته باشد. برای مثال نتایج انتخابات ایران نشان داد شمار زیادی از ایرانی ها خواهان مذاکره با آمریکا درباره برنامه هسته ای این کشور هستند این در حالی است که جریان های افراطی و تندرو در داخل ایران تلاش می کنند از این موضوع برای تقابل استفاده کنند».