به گزارش یزدبانو به نقل از سرویس علمی-فرهنگی خبرگزاری حوزه، آيت‌الله گرامی در شرح دعای بیستمین روز ماه مبارک رمضان به مصادیق انواع درهای جهنم و نیز تفاوت تلاوت با قرائت پرداخته است:

«اللَّهُمَّ افْتَحْ لِي فِيهِ أَبْوَابَ الْجِنَانِ وَ أَغْلِقْ عَنِّي فِيهِ أَبْوَابَ النِّيرَانِ وَ وَفِّقْنِي فِيهِ لِتِلَاوَةِ الْقُرْآنِ يَا مُنْزِلَ السَّكِينَةِ فِي قُلُوبِ الْمُؤْمِنِين»‏

خدایا، در این روز برای من درهای بهشت را بگشای و درهای آتش دوزخ را ببند و مرا توفیق تلاوت قرآن عطا فرما، ای فرود آورنده وقار و سکینه بر دل های اهل ایمان.

«اللَّهُمَّ افْتَحْ لِي فِيهِ أَبْوَابَ الْجِنَانِ وَ أَغْلِقْ عَنِّي فِيهِ أَبْوَابَ النِّيرَانِ»

خدایا، تمام درهای بهشت را بر روی من باز کن ، درهای بهشت راه های خیر است که من بتوانم از طریق این درها وارد بهشت شوم.

پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله در خطبه شعبانيّه، كه خطبه‏اى بسيار پر محتوى‏ است، در مورد درهاى بهشت و جهنّم جمله‏اى دارد، مى‏فرمايد: «إِنَّ أَبْوَابَ الْجَنَانِ فِى هَذَا الشَّهْرِ مُفَتَّحَةٌ؛ «وسائل الشّيعه، جلد 7، صفحه 228.» درهاى بهشت در اين ماه باز است.»

از اين جمله نيز استفاده مى‏شود كه بهشت هم اكنون وجود دارد، به گونه‌ای که در ماه رمضان درهاى آن به سوى بندگان صالح خداوند باز است. و منظور از ابواب بهشت، روزه‏اى است كه مى‏گيريم؛ قرآنى است كه تلاوت مى‏كنيم؛ غذائى است كه صرف نيازمندان مى‏نماييم؛ و خلاصه، تمام كارهاى خيرى كه در اين ماه انجام مى‏شود، هر يك از آنها درى از درهاى بهشت است.

 «وَ أَبْوَابَ النِّيرَانِ فِى هَذا الشَّهْرِ مُغْلَقَةٌ؛ درهاى جهنّم در ماه رمضان بسته است.» گناهان، شهوات، هواى نفس و وسوسه‏هاى شيطان، از جمله درهاى جهنّم است كه در سايه روزه و مبارزه با هواى نفس، اسير و زندانى شده‏اند. بايد با نيّت‌هاى صاف، و قلب‌هاى پاك، از خداوند قادر بخواهيم كه اين‌ها همچنان در قفس بمانند.

وَ أَغْلِقْ عَنِّي فِيهِ أَبْوَابَ النِّيرَانِ

خدایا در این ماه درهای جهنم را روی من ببند و موفق کن تا گناه نکنم و اهل معصیت نشوم.

وَ وَفِّقْنِي فِيهِ لِتِلَاوَةِ الْقُرْآنِ

خدایا به من توفیق تلاوت قرآن عنایت کن، «تلاوت» با «قرائت» اين فرق را دارد كه قرائت، خواندن و شايد همراهى است، ولى تلاوت به دنبال درآمدن و پيروى كردن است‏. امیر المومنین علیه السلام در حدیثی می فرمایند:« الا لاخَيْرَ فى قِرائَةٍ لَيْسَ فيها تَدَبُّرٌ؛ اصول كافى، كتاب فضل العلم، باب صفة العلماء، حديث سوم. »؛ «آگاه باشيد! علمى كه در آن فهم نباشد فايده‏اى ندارد. بدانيد! قرائت قرآنع اگر همراه با تدبّر و انديشه (در معانى آن) نباشد بى‏فايده است. آگاه باشيد! عبادتى كه در آن تفكّر و انديشه نباشد خيرى ندارد» آرى، بسيارند كسانى كه قرآن تلاوت مى‏كنند، ولى مورد لعن قرآن هستند «ميزان الحكمة، باب 2311، حديث 16250،( جلد 8، صفحه 90).»! زيرا به دستورات اين نسخه شفابخش آسمانى عمل نمى‏كنند؛ آن‏ها هنگامى كه آيات مربوط به غيبت را مى‏خوانند، در حالى كه خود غيبت مى‏كنند، مورد لعن اين آيات قرار مى‏گيرند! هنگامى كه آيات مربوط به ربا را قرائت مى‏كنند، در حالى كه آلوده به اين گناه بزرگ و كثيف هستند، مورد لعن آيات ربا واقع مى‏شوند! و همچنين در ساير آياتى كه به آن عمل نمى‏كنند.

«تدبّر» از ريشه «دَبْر» (بر وزن ابر) گرفته شده و به معناى عاقبت‏انديشى است، تلاوت‏كننده قرآن، هنگام تلاوت آيات شريفه بايد به عاقبت كسانى كه آيات تلاوت شده در مورد آن‏ها سخن مى‏گويد بينديشد، زیرا قرائت يك آيه همراه با تدبّر از يك ختم قرآن بى‏تدبّر ارزشمندتر است!

يَا مُنْزِلَ السَّكِينَةِ فِي قُلُوبِ الْمُؤْمِنِين‏

«سكينه» در اصل از ماده «سكون» به معنى آرامش و اطمينان خاطرى است‏ كه هر گونه شك، ترديد و وحشت را از انسان زائل مى‏كند و او را در طوفان حوادث ثابت قدم مى‏دارد. اين آرامش ممكن است جنبه عقيدتى داشته باشد، و تزلزل اعتقاد را بر طرف سازد، يا جنبه عملى، به گونه‏اى كه ثبات قدم و مقاومت و شكيبائى به انسان بخشد، اگر درهای  بهشت باز نباشد و موفق به تلاوت قرآن نشویم  به آرامش و رفع اضطراب موفق نمی شویم.