به گزارش یزدبانو، به نقل از طنین یاس، دکتر اشرف السادات حیدری  با اشاره به اینکه در دوران جنگ تحمیلی از سال 59 تا 63 در اهواز مربی پرستاران بودم گفت: آن زمان‌ها اهواز و آبادان در بدترین وضعیت ممکن به سر می‌برد اما من با عقیده بر اینکه حضورم یک وظیفه و عرق ملی محسوب می‌شود در تمام شرایط سخت دوران جنگ حتی یک لحظه شهر را ترک نکردم در حالی که باردار بودم و دو فرزند 3 و 7 ساله هم داشتم. 

وی ادامه داد: منطقه جنگی "دارخوین" بسیار در تیررس بمباران دشمن بود و معمولا با هلی‌کوپتر برای درمان مجروحان اعزام می‌شدیم .

این پرستار نمونه، به نقش پرستاران و پزشکان زن در دوران 8 ساله دفاع مقدس اشاره کرد و با بیان این مطلب افزود: پرستاران و پزشکان زن نقش حیاتی و حساسی را در دوران جنگ تحمیلی داشتند؛ عده ای در پشت خط جبهه به رزمندگان اسلام ،خدمات رسانی می‌کردند و عده‌ای هم حتی تا خط مقدم پیش رفته بودند تا جان رزمندگان را نجات دهند که برخی‌ از این عزیزان سفید‌پوش به مقام والای شهادت رسیدند از جمله دانشجوی خود من "شهیده پریوش فلاحی" که 5 مهر هر دو پای خود را از دست داد و من از نزدیک شاهد شهادت این پرستار نمونه بودم.

حیدری در ادامه گفت: خیلی از مجروحینی که روی زمین افتاده بودند و وضعیت نابسامان و وخیمی داشتند به دست همین پرستاران و پزشکان زن نجات یافتند و این حرکت نشانده روحیه بالا و عشق انسانی یک  زن به هموطنانش و تلاش او برای کسب رضایت خداست.

این پژوهشگر نمونه، رضایت قلبی و حضور داوطلبانه پرستاران و پزشکان زن را نوعی عرق میهن‌پرستی و رشادت جان بر کف زنانه دانست و خاطر نشان کرد: این که بعضی مواقع می‌بینیم دولت عراق با ترفند خبرنگاری به جهان می‌خواست ثابت کند که برخی‌ها به زور به جبهه آورده شده‌اند باید بگویم که باید از قشر پزشکی در دوران جنگ تقدر و تشکر ویژه کرد چرا که این دسته از افراد برای رضای خدا و دفاع از میهن خود؛ اینگونه از شهر‌های مختلف به اهواز می‌آمدند تا به  مجرمحان و فرزندان این سرزمین خدمت کنند.

این پرستار و مادر نمونه، در رابطه با تجهیزات پزشکی زمان جنگ گفت: خدا را شکر بسیجیان عزیز به ما تجهیزات را می‌رساندند و کامیون کامیون تجهیزات دارو به ما می‌رسید که این نظام ساماندهی کشور را می‌رساند وگرنه به تنهایی چگونه در برابر این همه کشور متجاوز، می‌توانستیم ایستادگی کنیم.

وی به نقش پرستاران به روحیه دادن رزمندگان دفاع مقدس و پیگیری احوال آن‌ها اشاره کرد و افزود: وجود پرستاران خیلی به روحیه رزمندگان کمک می‌کرد و من به شخصه وقتی رزمنده ای را درمان می‌کردم بعد از مدتی جویای حال او هم می‌شدم تا از سلامت وی و سرنوشتش آگاه شوم.

این پرستار دفاع مقدس در پاسخ به این سؤال که آیا خاطره‌ای به یادماندنی و خواندنی از آن دوران دارد، گفت: تمام لحظات حضور در جبهه و کمک به رزمندگان اسلام برایم خاطره است و زیباترین خاطرات تلخ و شیرین من در این دوران رقم خورد. اما خاطره ای که هیچگاه فراموش نمی‌کنم مربوط به یک رزمنده اعزامی از اصفهان است.

وی ادامه داد: « در بیمارستان اهواز مشغول خدمت بودم که مجروحی را با برانکارد آوردند، برانکارد غرق در خون بود ملافه را که کنار زدم دیدم که از کشاله ران این مجروح خون فواره می‌زد، بلافاصله دو دستم را مشت کردم و جلوی فوران خون را گرفتم و از دانشجویانم خواستم که آن‌ها هم کمک کنند تا جلوی خونریزی گرفته شود و خیلی اورژانسی از درمانگاه تا اتاق عمل با پای پیاده و بدون آسانسور این مجروح را به اتاق عمل رساندیم..

در آن لحظات  بیشتر سنگینی برانکارد بر دوش من بود، دکتر یوسفیان جراح بسیار زبردست اهواز این رزمنده را عمل کرد و خدا را شکر این عمل موفقیت‌آمیز به پایان رسید و زمانی که مجروح به بخش آمد به او رسیدگی ویژه کردیم، بعد از ترخیص از تیم پزشکی بسیار تشکر کرد.».

وی پرستاران و پزشکان آن زمان را انسان‌هایی باوقار و متعهد برشمرد و با اشاره به برخی از مشکلات موجود در دایره اخلاق پزشکی امروزه گفت: متأسفانه امروزه، برخی از پزشکان و پرستاران اخلاق حرفه ای پزشکی را رعایت نمی‌کنند و فساد اخلاقی، زیرمیزی، قصور وکوتاهی به عینه دیده شده است و این از ارزش و جایگاه جامعه پزشکی می کاهد در حالی که من به خاطر دارم در دوران دفاع مقدس،در خیلی از موارد پزشک، دیگر به فکر جان خود نبود و با روحیه خدایی و انقلابی، فقط به فکر نجات بیمار بود و حتی در این راه آمادگی این را داشت  که شهید شود تا رزمنده ای عذاب نبیند به نظر من پزشکان و پرستاران دفاع مقدس باید بهترین الگو برای جامعه پزشکی حال حاضر باشند.

این پرستار، در پایان توصیه ای به قشر پرستاران کرد و گفت: توصیه من به همه پرستاران کشور این است که طوری با بیمار و اطرافیان بیمار برخورد کنند که انگار نزدیکان خودشان است و این را یک وظیفه عرفی و دینی بدانند.

انتهای پیام/ش