زنانی شجاع که گویی از اعماق قوی ترین احساس ها رها شده بودند و صبور و آرام و با بصیرت فاطمه گونه و زینب وار در صحنه ­های مختلف جنگ حضور پیدا کردند.

زنان ما آرام، مطمئن و صاحب والاترین ایمان و استقامت شدند، چونان انسانی که از قعر اقیانوس می آید صبور و آرام و بابصیرت.

مادران با خون فرزندانشان می جوشیدند و به خون فرزندانشان می خروشیدند. جز دست خدا چه دستی می تواند همسر و فرزند خود را راهی سفری کند که بداند توپ و تانک و گلوله به استقبالش می آید!

با شروع جنگ، زنان در همان ماه های آغازین دفاع مقدس در خطوط مقدم جنگ در چند قدمی دشمن، در شلمچه، خرمشهر و آبادان دوشادوش مردان بی پروا مبارزه می کردند که گواه این موضوع خاطرات رزمندگانی است که در مورد زنانی گفته اند. آن ها علاوه بر کار امدادی و تشویق رزمندگان، گاه سلاح بر کف با دشمن می جنگیدند و یا زنانی که همراه همسرانشان در مناطق عملیاتی حضور داشته و گاها ماه های دوری را تاب می آوردند و مردانه می ایستادند.

زنان مؤمن و صبور یزدی نیز در دوران هشت سال دفاع مقدس سنگ تمام گذاشتند و در به دوش کشیدن بار سخت و خشن جنگ کوتاهی نکردند. اگرچه یزد از مناطق مرزی دور بود و جنگ و درگیری به یزد نرسیده بود؛ اما زنان یزدی هرگز جنگ را دور از خود و خانه و کاشانه خود احساس نکردند و تا پای جان ایستادند و سنگر پشت جبهه را تا آخرین لحظات و حتی بعد از جنگ محکم حفظ کردند.

کمک­ های پشتیبانی از دوخت لباس برای رزمندگان تا انارچینی و تهیه مربا، ترشیجات، آجیل، خشکبار و حداقل 30 مورد از مایحتاج رزمندگان؛ در جای جای استان از شهر گرفته تا روستا، هر روز صبح بانوان ایثارگر از اطراف محله با هر وسیله ممکن خود را به ستاد های پشتیبانی و پایگاه های جمع آوری، تهیه و ارسال کمک های مردمی به جبهه های حق علیه باطل می رساندند.

یکدلی و یکرنگی خواهران در پشتیبانی از جبهه ها مکمل مجاهدت های رزمندگان در میان سنگرهای خونین و آتشین هشت سال جنگ تحمیلی بود؛ و هنوز این ایثار و گذشت ادامه دارد و این نشان از ایثار، ازخودگذشتگی، همدلی، یکدلی و مهر مادری مادران و زنان یزدی داشت.

انتهای پیام/