معمولا گفته مي‌شود زوج‌هاي کم‌سني که صاحب فرزند مي‌شوند کودکانشان دچار برخي اختلال‌هاي خاص شده يا از وضعيت سلامت خوبي بهره‌مند نيستند. بررسي جديد پزشکان فنلاندي نيز نشان داده زوج‌هاي نوجواني که در سنين کمتر از 20 سالگي صاحب فرزند مي‌شوند در مقايسه با افرادي که در فاصله سني 25 تا 29 سال صاحب فرزند مي‌شوند، بيشتر کودکان خود را در معرض ابتلا به اختلال کم توجهي- بيش فعالي قرار مي‌دهند.

داشتن برنامه منظم و زمان‌بندي شده در زندگي حائز اهميت است و اين موضوع در مورد زمان فرزندآوري هم صدق مي‌کند. از نکات مهم در اين زمينه اين است که زنان نه تنها پس از وارد شدن به اواسط دهه 30 سالگي از عمرشان براي بارداري با مشکلات بيشتري روبرو مي‌شوند بلکه احتمال سقط جنين و تولد نوزاداني با ناهنجاري‌هاي کروموزومي همچون سندرم داون در اين گروه سني افزايش مي‌يابد.

همچنين نوزاداني که از پدراني با بيش از 40 سال سن متولد مي‌شوند نسبت به نوزادانِ داراي پدراني جوان‌تر بيشتر در معرض ابتلا به بيماري اوتيسم هستند. علاوه بر اين،‌ احتمال بروز بيماري شيزوفرني در کودکاني که پدرشان بيش از 50 سال سن دارند، بيشتر است.

پزشکان فنلاندي در بررسي جديد خود قصد داشتند به اين موضوع بپردازند که سن والدين چه ارتباطي با بروز اختلال کم توجهي-بيش فعالي در کودک دارد. در اين مطالعه وضعيت سلامت 10 هزار و 409 کودک مبتلا به اختلال کم توجهي-بيش فعالي متولد شده در فاصله سال‌هاي 1991 تا 2005 مورد بررسي قرار گرفت. سپس وضعيت آنان با 39 هزار و 125 کودک ديگر که در همين دوره زماني و با شرايط مشابه به دنيا آمده و در سلامت کامل بودند، مقايسه شد.

پزشکان فنلاندي مشاهده کردند پدراني که در سنين کمتر از 20 سال صاحب فرزند شدند 1.5 برابر بيش از مرداني که در فاصله زماني 25 تا 29 سالگي صاحب فرزند شده‌اند، احتمال دارد کودکشان به اختلال کم توجهي-بيش فعالي مبتلا شود. همچنين مادر شدن در سنين کمتر از 20 سال نيز 1.4 برابر بيشتر کودک را در معرض ابتلا به اين اختلال قرار مي‌دهد.

بانو نیوز

انتهای پیام/ش