به گزارش یزدبانوبه نقل از اردکان گويا، زندگانی کلمه پر معناییست که هیچ وقت برای افراد مختلف یکسان نیست، شاید شباهت هایی باشد اما یکسان نیست.

اکثر ما شهرنشیان فعالیت وشغل و زندگی روستانشینان را، کشاورزی و دامداری می دانیم در حالی که در کنار کوچه و محله مان هستند کسانی که امرار معاش زندگی شان در تولید و فراورده های لبنی خلاصه می شود و در تحقق شعار اقتصاد مقاومتی در تلاش هستند.

در محله تل بیگمی اردکان که خانه های خشتی کم کم رو به محو شدن هستند شیرزن تنها و نام آشنایی است که درب منزلش به روی همه بازاست و همسایه و محله احترام ویژه ای برای او قائلند.

سکینه طالعی ساکن این خانه قدیمی  75 بهار از زندگیش را پشت سرگذاشته و 35 سال است که به دامداری مشغول است و کل درامد زندگی خود را از طریق فروش محصولات دامی به دست می آورد.

این پیرزن اردکانی بعد از فوت همسرش با فروش محصولات سالم و ارگانیک خود به همسایگان توانسته است سه فرزند خود را تنها و با درامد حاصله از دامداری بزرگ و به خانه بخت بفرستد.

این پیرزن ساده زیست گفت: سالهاست که برای زندگیم چشم امیدی به خلق نداشتم و با وجود 25 راس گوسفندی که دارم بدون چشم داشت و منتی بچه هایم را بزرگ کنم و آنها را به تنهایی به اینجا برسانم. مسئولین نیز هیچگاه به فکر ما زیردستان نبوده اند، دولتی که خود را خدمتگزار مردم می داند به فکر درماندگان نیست.

وی در حالی که گندم های در مشتش را پخش می کرد افزود: خداوند روزی دهنده است و روزی مشخصی را برای من مشخص کرده است و من نیز شکرگذار او هستم. این گندم ها را که خود با دست خود کاشتم را همه روزه بین مرغ و جوجه هایم پخش می کنم اما مقداری نیز در گوشه های دیگر قرار می دعم تا پرنده ها و گنجشک ها نیز از آن بخورند و تا زنده ام به این کار ادامه خواهم داد.

سکینه طالبی ادامه داد: من آنقدر این گوسفند ها را دوست دارم که از طلوع آفتاب به فکر تهیه غذا و علوفه آنها هستم.

وی تاکید کرد: این خانه ای که در آن زندگی میکنم متعلق به فرزندانم است و من از دار دنیا فقط همین چند حیوان را دارم که غذایشان را خودم کشت می کنم و برایشان آماده میکنم و از شیر آنها محصولاتی چون کشک، ماست، پنیر، دوغ و ... درست میکنم و همسایه ها نیز با خرید خود انگیزه ای برای ادامه کار می شوند.

این پیرزن فعال عنوان کرد: بیشترین فروش من در محصولات شیر و ماست است اما حالا و در این سن برخی کارها برایم دشوار شده و اگر کسی یاریم نکند مجبور به فروش گوسفندانم می شوم.

پیرزن خوش روی اردکانی در خصوص کمک مسئولین گفت: نه مسئولین را می شناسم و نه آنها به سراغ پیرزن دامدار می آیند و من نیز از هیچ ارگانی تقاضای کمک ندارم. مدتی است که تحت پوشش اداره بهزیستی قرار گرفته ام و مبلغی به حسابم واریز می شودو خدا را بابت آن شاکرم.

انتهای پیام/ص