به گزارش یزدبانو به نقل از پایگاه خبری تحلیلی زنان‌پرس، حامد فاطمی روش: هر کسی دوست دارد دیگران او را زیبا ببینند. هر قدر زیبایی برایش ارزش بیشتری داشته باشد، این احساس در وجودش قویتر می‌شود. به همین خاطر خود را می‌آراید، لباس نو می‌پوشد و در رنگ‌هایش هماهنگی ایجاد می‌کند. با لباسهایش ترکیب ایجاد می‌کند، سعی دارد به هر وسیله‌ای زیبایی‌هایش را مورد تحسین دیگران قرار دهد. این همان احساسی است که انسان را اجتماعی می‌کند؛ باعث می‌شود بخواهد که دیده شود و مورد توجه قرار گیرد. در انتخاب شریک زندگی‌اش تلاش می‌کند، کسی را پیدا کند که بتواند فقط او را ببیند و او هم مورد توجهش باشد. خانواده تشکیل می‌دهد تا بتواند در سایه‌اش، تمام نظر خود را بر کسی معطوف کند که او هم تمام توجهش به او است. اینجاست که خانواده شکل می‌گیرد، ارتباط‌ها مستحکم می‌شوند، روابط بوی صمیمیت می‌گیرند، علقه‌ها پیدا می‌شوند، آدم‌ها عاشق می‌شوند و به هم عشق می‌ورزند. دل می‌دهند و دل می‌گیرند و به پای هم جان می‌بازند. در این میان کسی هم هست که زیبا دیده شدن را الگو برداری کرده، می‌خواهد مثل آن هنرپیشه‌ی معروف، یا مطابق با آن روال روز دنیا باشد، همان که آنها نامش را «مد» گذاشته‌اند. یک جای کارش می‌لنگد؛ یا آنقدر عطشش زیاد بوده که تحسین خانواده را ناچیز می‌بیند و اقناع نمی‌شود، یا اینکه اصلا خانواده‌اش نسبت به او بی‌تفاوت است و به او توجهی و تحسینی روا نمی‌دارد و حتی شاید اصلا خانواده‌ای ندارد تا مورد تحسینش قرار گیرد. به همین خاطر خود را برای همگان می‌آراید و به اجتماع عرضه می‌کند، می‌خواهد تحسینش کنند و این تشنگی انسانی‌اش را سیراب. پای در کوی و برزن می‌گذارد و زیبایی‌هایش را برای دیگران به نمایش می‌گذارد. بگذریم که چه می‌کند و چه بر سر خودش می‌آید با این سوغات فرنگ! اما آن بانویی که تا پیش از این دلخوش کرده بود به همسری که کانون توجهش معطوف اوست، نمی‌داند که آیا این اجتماع پر حیله و مکر، می‌تواند چشمان مردش را تسخیر کند؟ اجتماعی که رنگ و لعاب داده بر این ظواهر تهی! تا طبیعت مرد را برانگیخته کند که آن خانواده‌ی پر عشق دیروزی را سرد و بی‌مهر، سست و لغزنده و آسیب‌پذیر ببیند. بگونه‌ای که دیگر نتوانی در آن احساس آرامش کنی و تو را امنیتی بدهد. گرگان همیشه در کمین بوده‌اند تا برای بهره‌ی حیوانی خویش، اجتماع سالم انسان‌ها را دریده و ددمنشانه سلامت آن را پاره‌پاره کنند. فرهنگ ابتذال خود را تحمیل می‌کنند تا زن ایرانی را شبیه بی‌عفتان خود در صحنه‌ی اجتماع حاضر کنند و به همگان این باور را انتقال دهند که ایران و ایرانی هم هویتی ندارد، اینجا هم خانواده‌ای نیست، آرامش معنا ندارد و عشق تخیل سرمایه‌ای است از دست رفته. البته القاء می‌کنند تا که بتوانند ایجاد کنند. می‌خواهند زن ایرانی اینگونه باشد، پس تبلیغ می‌کنند که هست. زنان بی عفتشان را در بازار تجریش تهران در حال عشوه‌گری و تنازی به تصویر می‌کشند و می‌گویند: تهران تغییر چهره داده! چون می‌خواهند بگویند: زن ایرانی تغییر چهره داده، زن ایرانی هویت ندارد و بی هویت است. نشریه‌ای که تا دیروز تمام تلاشش ایجاد یک روند واحد در زندگی افراد ملتها بود و به اصطلاح خودشان مد می‌ساخت و آن را ترویج می‌کرد و خود را متولی نشر و گسترش این دستاوردهایش می‌دانست. امروز آمده تا زن ایرانی و اجتماع ایرانیان را همانطور که خودش می‌خواهد معرفی کند. شبکه‌های ماهواره‌ای دستاورد گرانبهایش را عرضه می‌کنند و جنجال به راه می‌اندازند که انگار تمام ایرانیان آنگونه‌اند که آنها معرفی می‌کنند. می‌خواهند به من و تو یاد بدهند که مثل آنها زیباییمان را شبیه تئاتر خیابانی به نمایش بگذاریم. از این هم جلوتر رفته‌اند می‌گویند که من و تو اینگونه شده‌ایم و چهره‌ی شهرمان تغییر کرده است. می‌خواهند باور کنیم که تغییر کرده‌ایم. از آن طرف دنیا دخترکی فرنگی که نام و اصالت ایرانی را یدک می‌کشد می‌فرستند تا به عالم بگوید که در ایران هم ارزش انسانی از بین رفته، زنان به سنت خویش پشت کرده‌اند و دست رد بر آن‌ زده‌اند، سنت آن چیزی است که خرید و فروش می‌شود در مغازه‌های بازار تجریش، یا آن چیزی است که باید در موزه‌ی خانه‌های قدیمی کاشان دنبالش بگردی! و سنت حقیقتی است تار که به نیمی از این عشوه‌گری امروزی هم نمی‌ارزد. شهری که پر است از مادران شهید، معلمان و پرستاران دلسوزی که صبح و شبشان را به پای این شهر می‌سوزند، زنان با همتی که در تمامی عرصه‌ها در کنار مردان شهر پابه‌پا در کارند. دختران و مادرانی که محور دایره‌ی خانواده‌های این شهرند. این شهر را امروز آنها اینطور معرفی می‌کنند با تصویر آن دخترک عشوه‌گرشان: تهرانی که تغییر چهره داده است.