به گزارش یزدبانو   به نقل از آناج، این روزها پوشیدن شلوارهای نامتعارف با خشتک هایی نزدیک زانو و جیب پشت هایی در حوالی ساق پا، که دارای اشکال و آویزهای گوناگون هستند و در موارد عمده ای نیز دارای پارگی های وسیع روی زانو یا ران هستند در بین جوانان شایع شده است.

دردمندانه این قبیل پوشش تنها مختص جوانان نیست و این خرق عادت در ورزشکاران و هنرمندانی که به واسطه پوپولیسم رسانه ای و بی در و پیکر بودن صدا و سیما، به نام و شهرتی رسیده اند و در برنامه های زنده تلویزیون از آنها تجلیل می شود، به کرات دیده می شود. این نسل که به فرموده بزرگتر یکی از باشگاه های سرخابی زیاد نباید به آنها سخت گرفت گاهی با شمایل یک شخصیت کارتونی در انظار عمومی ظاهر می شوند و روزی دیگر در یک جشنواره خارجی با شلوارکی تنگ و کوتاه حضور می یابند. چندی قبل هم یکی دیگر از هنرپیشگان صدا و سیما در اکران خصوصی یک فیلم با شلواری پاره در انظار عمومی ظاهر شده است که جای تاسف است.

هر چند این نوع پوشش های نامتعارف و به اصطلاح حرکت بر خلاف عرف جامعه در جوامع غربی نیز مشاهده می شود ولی بروز و ظهور این رفتار ها در جامعه اسلامی ما از چند منظر قابل اعتناست. در کشور های غربی شبکه های خصوصی و شخصی آزادانه مشغول فعالیت هستند و این نظر یا سیاست مالک شبکه یا رسانه است که از چه شخصیت یا تیپی حمایت کند و او را مطرح سازد. ولی در کشور ما رسانه ملی و اکثر رسانه های مکتوب، دولتی هستند این گونه بها دادن به افرادی که عموماً به کم جنبگی یا بی ظرفیتی شهره هستند، جای تامل دارد.

کار تا جایی از خرک در رفته است که صدا و سیما در هنگام دعوت از تجلیل از به اصطلاح هنرمندان زن سریال های پر طرفدار به ناچار نمای دور این هنرپیشگان مردمی را به تصویر می کشند و اگر فیلمبردار قدمی جلوتر بگذارد یا کمی لنز را به سمت جلو بچرخاند ...

نکته بعد نوع برخورد جماعت به اصطلاح روشنفکر یا آزاد اندیش با این چهره ها می باشد. اگر از این افراد کاری بر خلاف رویت عمومی جامعه سر بزند، ایرادی نیست و بحث آزادی و چهار دیواری و اختیار و ... مطرح می شود ولی اگر همین افراد چادری سر کنند، یتیمی را بنوازنند، دستی بر فرزند شهید مدافع حرم بکشند، دو رکعت نماز جماعت بخوانند، در فیلمی ارزشی ایفای نقش کنند، با رئیس جمهوری مکتبی مصافحه کنند، از عالمی روحانی حمایت کنند و ... گویی مرتکب ذنب لایغفر شده اند و فردا مورد سنگین ترین هجمه ها و تهمت ها قرار می گیرند و چه بسا موقعیت شغلی شان به خطر می افتد.

اما اگر تصویر ناخن لاک زده پای شان را در صفحه اینستاگرام بارگذاری کنند یا تصویری از حیوان خانگی شان را در فضای مجازی منتشر کنند، با شلوارک و شلوار پاره در شهر تردد کنند و ... عده ای تا مرز جنون و خودکشی از حمایت از آنها و لایک گذاشتن در صفحه شخصی شان پیش می روند!

شلوار پاره نماد تمدن یا ولنگاری؟!

چند سال پیش، خبر یکی از همکلاسی های سابقم را که اتفاقاً دانشجوی مقطع کارشناسی ارشد نیز بود، از پسر عمه اش گرفتم. ایشان هم گفت: در ترکیه شلوار لی سنباده می کشد.  فکر کنم اگر الان احوالی از او بپرسم احتمالاً در ترکیه تیغ به دست در حال ریش ریش کردن یا پاره کردن شلوار است! نمادی که هیچ مفهوم اخلاقی و انسانی در ورای آن نهفته نیست و جز ولنگاری فرهنگی و پوششی چیزی را در ذهن انسان متبادر نمی سازد، چگونه می تواند الگوسازی نسلی را بر عهده بگیرد که در معرض انواع و اقسام تهاجمات فرهنگی و غیر فرهنگی هستند؟

متاسفانه به دلیل سود سرشار حاصل از قاچاق کالا در عمل امکان برخورد غیر نمایشی و حقیقی با قاچاق کالا در هیچ زمینه ای وجود ندارد و گردانندگان کارتل های بزرگ قاچاق با در دست گرفتن نبض بازار و استفاده ابزاری از الگوهای پوشالی نسل جوان علاوه بر کسب سود های هنگفت زمینه را برای بیکاری کارگران ایرانی و به ورطه تعطیلی کشاندن کارخانجات کوچک و بزرگ کشور فراهم می سازند.

از سویی جمع آوری همه کالاهای قاچاق، لباس های پاره، مانتو های شیشه ای و سایر لباس های نامتعارف از مغازه ها و فروشگاه های سطح شهر ها امری نا ممکن و بعید به نظر می رسد ولی دست کم رسانه ملی یا جراید می توانند از دعوت یا انتشار تصاویری افرادی که از این دست پوشش استفاده می کنند، در صدا و سیمای مملکت و جراید کثیر الانتشار خودداری کنند.

زورمان به تغییر فرهنگ نسل جوان نمی رسد.

انتهای پیام/ش