به گزارش یزد بانو، کودکي يکي از مهم ترين مراحل اجتماعي شدن است. در اين مرحله است که برخي از جنبه هاي شخصيتي شکل مي گيرد و انسان ها با نحوه زندگي اجتماعي و برقراري ارتباط با ديگران آشنا مي شوند. در دوراني نه چندان دور از زمانه ما، به فرزندان به خصوص فرزند پسر، به عنوان کمک خرج خانواده نگريسته مي شد.

تربيت فرزند در جامعه ما فرآيند خاصي را طي مي کند. اولين دوره زندگي را فرزند در سرخوشي کامل مي گذراند. زندگي با آزاد گذاشتن، محبت و گذشت آغاز مي شود؛ تمام تقاضاهاي کودک برآورده مي شود و تمام اعضاي خانواده و فاميل (عمه، خاله، دايي، عمو و ...) در پاسخ به گريه هاي کودک، احساسات عميقي بروز مي دهند.

در مرحله بعدي که با دوره «از شيرگرفتن» آغاز مي شود، کودک به طور ناگهاني و بدون آماده سازي به دنيايي پر از امر و نهي پرتاب مي شود. به اين ترتيب کودک با دنيايي خشن و واقعي تر مواجه مي شود. تا اينجا ميان تربيت امروزي و قديمي اشتراک وجود دارد.

در گذشته از اين دوره به بعد کودک با هنجارهاي اجتماعي و تمايزگذاري ها آشنا مي شد. پسر بچه ها در دوره بعدي که معمولاً از حدود شش سالگي به بعد شروع مي شد به بازار کار فرستاده مي شدند و خواه همراه پدر و خواه به عنوان پادو و کارآموز براي ديگران کار مي کردند.

به اين ترتيب کودکان به سرعت با واقعيت هاي جامعه اي که در آن زندگي مي کردند، آشنا مي شدند. در اينجا قصد ارزشگذاري و خوب يا بد تلقي کردن آن نوع تربيت را نداريم بلکه تاکيد ما بر تفاوت بزرگي است که در دوران ما به وجود آمده است و مرحله اي به نام کودکي، نوجواني و جواني ايجاد شده است که کودک را از زندگي اجتماعي دور نگه مي دارد.

با گسترش شهرنشيني و رواج سوادآموزي در ميان همه اقشار جامعه، ورود کودکان به زندگي اجتماعي به تاخير مي افتد. خانواده ها به اميد آينده بهتر و مطلوب براي کودکشان، به سرمايه گذاري مي پردازند. آموزش هاي طولاني مدت از پيش دبستاني شروع مي شود و تا دانش آموختگي از دانشگاه و حتي مقاطع تحصيلات تکميلي ادامه پيدا مي کند.

در اين سال ها فرد با واقعيت هاي اجتماعي از طريق نهادهاي آموزشي آشنا مي شود. از سوي ديگر زندگي تحصيلي و روابط با همکلاسي ها، با واقعيت هاي اجتماعي کاملا انطباق ندارد.

بنابراين فرد در جواني وارد زندگي جديد خود مي شود. نکته مهمي که در اينجا وجود دارد و بايد مورد توجه همه تصميم گيران قرار گيرد، ضرورت هماهنگي آموزش و هنجارهاي اجتماعي است.

در غير اين صورت، اجتماعي شدن، يعني فراگيري هنجارها و چگونگي برقراري ارتباط با ديگران، با مشکل رو به رو مي شود و زندگي دوگانه و ناهماهنگي را دامن مي زند. بسياري از گلايه هايي که در پي شکاف نسل ها به ميان مي آيد، ناشي از همين موضوع است.

انتهای پیام/س ش 

خراسان/