به گزارش یزدبانو به نقل از طنین یاس،  گالیا توانگر در نقد فیلم سینمایی " بیست و یک روز بعد" می نویسد: ابتدای فیلم،حادثه اصلی و قهرمان کاملا مشخص هستند.درواقع از فرمول داستان نویسی بیرون نزده است و همین داستان ساده با رعایت عناصر اصلی داستان نویسی قادر است مخاطب را تا پایان با خود همراه سازد."بیست و یکروز بعد" قهرمان و گره ساده اش مشخص است،اما گره های دیگری ریسمان وار در دل گره ساده اصلی گنجانده شده که مخاطب را برای گشودنشان سر ذوق می آورد.

کارگردان:سید محمد رضا خردمندان

نویسنده:سید محمد رضا خردمندان و احسان ثقفی

فیلمبردار:علیرضا برازنده

 

بازیگران: ساره بیات، حمیدرضا آذرنگ، امیرحسین صدیق، مهدی قربانی، سید جلال فاطمی، رضا استادی، حسین شریفی، مهسا هاشمی، راستین عزیزپور، امیرعلی محمودی، ارکین توتونچی، سینا رازانی، ابوالفضل باشی و پیمان رسولی.

خلاصه فیلم: همیشه همین جوریه! آخرین بارهوا ابری شد. باد گرفت. درختا داشتن از جا کنده می شدن. اونقدر بارون شدید شد که سیل شهرو گرفته بود. پرنده ها دور و بر لونه هاشون جیغ می کشیدن. یکی از بچه ها قسم می خورد خودش دیده خورشید یکی دوبار نورش کم و زیاد شده.گره فیلم سینمایی"بیست و یکروز بعد" بر اساس تلاش پسری نوجوان برای رفع مشکلات خانوادگی ناشی از بیماری مادرش و نیز فوت پدر شکل می گیرد.

نقد فیلم: سیدمحمدرضا خردمندان، فیلمساز کوتاه و فارغ التحصیل رشته کارگردانی دانشگاه صدا وسیما است که نویسندگی و کارگردانی چند فیلم داستانی را در کارنامه خود دارد. وی در طول یک دهه فیلمسازی و کارهنری بیش از ۳۰ عنوان جایزه ملی را در چهار حوزه «داستان نویسی»، «کارگردانی مستند»، «کارگردانی داستانی» و «کارگردانی انیمیشن» از جشنواره های فیلم کوتاه تهران، شهر، ۱۰۰، رویش و رشد کسب کرده است.اولین فیلم بلند سینمایی وی "بیست ویکروز بعد" در واقع یک ملودرام اجتماعی ست.

از همان ابتدای فیلم به خوبی حس می کنی که با داستانی چفت و بست دار خوبی روبرو هستی.قوت داستانی،ردیف منظم علت و معلولی حوادث خرد در دل داستان اصلی،ایجاد تعلیق های منظم و پی در پی برای اینکه مخاطب تا آخر پا به پای حوادث به پیش بیاید،همگی اولین کار بلند سینمایی خردمندان را -به مدد استعداد داستان نویسی اش- به یک فیلم پر کشش نوجوانانه تبدیل کرده است.

این کارگردان در گرفتن بازی های باور پذیر و روان از مهدی قربانی (قهرمان فیلم) نیز به دلیل شخصیت پردازی خوب قصه تا حدود زیادی موفق بوده است؛اما به نظر می رسد درانتخاب لحظه پایانی فیلم هوشمندانه عمل نکرده است.به عبارتی دقیقا ندانسته که کجا باید دوربین را خاموش کرده و به مخاطب فرصت اندیشیدن بدهد؟ درسکانس پایانی،قهرمان نوجوان فیلم روبروی قطار که نمادی از زندگی در جریان به همراه بار مشکلات است،می ایستد و در حرکتی تصنعی سرانجام موفق به متوقف ساختن این قطار و یا به عبارتی مهار بار مشکلات می شود.این پایان جدای از شعار زدگی  نفس تماشاچی را برای تفکر می بُرد و نمی گذارد که مخاطب تصمیمی داشته باشد.

اگر بخواهیم به داستان فیلم نقدی وارد آوریم باید گفت تنها در یکی و دو مورد از عناصری که وارد فضای داستانی می شوند،در ما بعد حوادث استفاده بهینه ای نشده است.مثلا پدر سینا(پسر پولدار) که دوربینی را به در خانه مرتضی(قهرمان فیلم) می برد،از آن دوربین اهدایی هیچ استفاده ای نمی شود. مخاطب از خود می پرسد اساسا این حرکت پدر سینا و حتی حضور همین شخصیت چه کمکی به روند حوادث و تعلیق های فیلم داشت؟!

"بیست و یکروز بعد" در کل صمیمی ست و به دل می نشیند.به خوبی می توان با آن ارتباط برقرار کرد و لااقل کشش همان دست فیلم های ساخته شده کانون پرورش فکر کودکان و نوجوانان را در تار و پود خود دارد.حتی گاهی چشم های مخاطب بارانی می شود و حس همزاد پنداری قوی مخاطب با قهرمان تبلور می یابد.

فیلمنامه به خوبی از زیر شعارزدگی ها شانه خالی کرده و بیشتر حرف ها غیرمستقیم در ذهن مخاطب خوش می نشینند.داستان فیلم خوب حفظ می شود.ابتدای فیلم،حادثه اصلی و قهرمان کاملا مشخص هستند.درواقع از فرمول داستان نویسی بیرون نزده است و همین داستان ساده با رعایت عناصر اصلی داستان نویسی قادر است مخاطب را تا پایان با خود همراه سازد."بیست و یکروز بعد" قهرمان و گره ساده اش مشخص است،اما گره های دیگری ریسمان وار در دل گره ساده اصلی گنجانده شده که مخاطب را برای گشودنشان سر ذوق می آورد.

انتهای پیام/ غ