سرو ابرکوه به نقل از یزد رسا؛

عملکرد دکتر احمدی‌نژاد پس از پایان دوران ریاست‌جمهوری‌ تاکنون تحسین‌برانگیز بوده است؛ چه این‌که وی بر خلاف برخی پیش‌بینی‌ها و علی‌رغم همه کم‌لطفی‌هایی که از سوی برجستگان دولت جدید همچون دکتر روحانی و برخی وزرا و نیز شخصیت‌ها و رسانه‌های همسو با آنان در حقش روا داشته شد، سکوت پیشه کرد و تشدید جوسازی‌ها و تهمت و تخریب‌ها نیز نتوانست رویکرد او را در این زمینه تغییر دهد.

شکسته شدن سکوت احمدی‌نژاد؛ تنها یک بار!

وی در مدت افزون بر یک سال گذشته، تنها در یک مورد برای پاسخگویی به انبوه جوسازی‌ها علیه خود و دولتش اقدام کرد؛ آن هم پس از گزارش صد روزه رئیس دولت یازدهم و زیرسؤال بردن بسیاری از دستاوردها و خدمات بعضا بی نظیر دولت سابق بود.

آن زمان مردم با توجه به وعده دکتر روحاني در ايام تبليغات انتخاباتي مبنی بر این که در صدروز اول استقرار دولت، در وضعيت اقتصادي جامعه گشايش‌هايي ايجاد کند و گزارش فعاليت‌هاي دولت خود را به اطلاع برساند، منتظر تحقق وعده وی بودند؛ اما رئیس جمهور بر خلاف انتظار به جاي ارائه گزارش از عملکرد دولت خود و يا دستکم نقد منصفانه عملکرد دولت سابق، با رفتار و گفتاري ناسازگار با شعار«اعتدال» و «اميد» و...، به تخطئه بسياري از نقاط قوت و دستاوردهاي دولت دکتر احمدي‌نژاد پرداخت و بدون اشاره به خدمات چشمگير دولت قبلي، چنان يکسره گفت و قضاوت کرد که صداي بسياري، حتی از جبهه حامیان دولت به اعتراض بلند شد.

در پی آن اقدام دور از انتظار، احمدی نژاد پس از سکوت چندماهه در برابر موج انتقادها از عملکرد دولت‌هاي نهم و دهم و در واکنش به گزارش صد روزه رئيس‌جمهور، در نامه‌اي محترمانه دکتر روحانی را دعوت کرد تا «در فضايي کاملا دوستانه و صميمي، در مناظره‌اي صريح، اصولي و روشنگر در منظر افکار عمومي ابهامات را رفع و حقايق ناب را آن‌طور که هست مورد تصديق و تاکيد قرار دهيم...» و در عين حال تصريح کرد «به عنوان قطره‌اي از اقيانوس ملت ايران آمادگي دارم که همه توان و تجربه خود را براي تسهيل و پيشبرد امور در خدمت دولت قرار دهم.»

یک در خواست مؤدبانه و صدها پاسخ‌ غیرمؤدبانه!

البته درخواست احمدی نژاد برای پاسخگویی به اتهامات وارده، در مناظره‌ای با حضور دکتر روحانی، پاسخ آشکاری از جانب رئیس دولت یازدهم دریافت نکرد و برخی نزدیکان رده بالای روحانی با ادبياتي نامناسب و مغالطه در برابر درخواست احمدي‌نژاد موضع گرفتند؛ موضع‌گیری‌هایی که با مشاهده آن‌ها قدر ادب و وزانت کلام بیش‌تر دانسته می‌شد! موضع‌گیری‌هایی همچون: «ما وقت اين حرف‌ها را نداريم»! «احمدي‌نژاد در سطح روحاني نيست»! «مناظره به شرط راستگويي احمدي‌نژاد»! «چطور به خودش اجازه مي‌دهد خود را با رئيس‌جمهوري که امروز دنيا را با ابتکار عمل خود به تعجب کشانده است(!) همتا بداند و تقاضاي وقت مناظره کند؟» و... .

 بشین سر جات! پلنگ، مُجرم، ورشکسته و ...

آن زمان، يکي از نمايندگان مجلس هم که سنگ روحانی را همچنان به سينه مي‌زند، در ادبياتي سخیف گفته بود: «درخواستم از آقاي رئيس‌جمهور سابق اين است که سرجاي خود بنشيند(!) احمدي‌نژاد خسارت‌هاي بي شماري به کشور زده است(!) او نتوانست مديريت روستايي را هم اجرا کند(!)». و البته اين توهین‌‌ها و بداخلاقی‌ها جدا از کامنت‌های بي‌ادبانه‌اي بود که در سايت‌هاي مدعي اخلاق و ادب به نمايش درمی‌آمد؛ کامنت‌هایي بعضا چنان بي‌ادبانه که بايد صميمانه شفاي صاحبان آن‌ها را از خداوند متعال تمنا کرد و اگرچه بازگوکردن عمق آن همه حقد و کينه‌توزي به لحاظ شرعي و اخلاقي محل تامل است؛ اما از باب مشت نمونه خروار و براي نشان‌دادن مظلوميت احمدي‌نژاد و ماهيت واقعي مدعيان اخلاق و تمدن، یادآوری برخي از آن پيام‌هاي «نسبتا مودبانه تر!» ضرورت دارد: من که فکر مي‌کنم برنامه اش فقط نابودي ايران بود/ مناظره با يك مجرم(!) چه معنايي دارد/ مناظره با احمدي‌نژاد يعني به حساب آوردن او؛ مثل پلنگي(!) که در حال نابودي است.../ آقاي روحاني عزيز اصلا نبايد به اين دست و پا زدن‌هاي يک سياسي ورشکسته(!) اهميتي بدهد/ تقاضاي مناظره با آبدارچي روحاني را بده(!) / در شأن رئيس‌جمهور نيست که با يک متهم هم‌صحبت شود/ تو رو خدا عكس اين بشر رو ديگه نذاريد، حالم بد شد/ و... .

اقدام اخلاقی رئیس‌جمهور سابق

افزون بر رفتار محترمانه و مؤدبانه رئیس‌جمهور سابق در قبال گزارش یکسویه روحانی، دکتر احمدی نژاد پیش از آن نیز اقدامی ستودنی انجام داده بود. توضیح این که پس از انتخاب آقاي روحاني، شخصا با حضور در محل استقرار وی و تبريک به او، وزراي دولت را مامور کرد تا ضمن ديدارهاي منظم با آقاي روحاني، اطلاعات وزارتخانه‌هاي خود و واقعيت‌هاي موجود را به رئيس‌جمهور منتخب ارائه کنند تا با آمادگي هرچه بيش‌تر بار سنگين مسووليت را عهده‌دار شود.

 اهمیت این اقدام اخلاقی هنگامی بیش تر روشن می شود که به یاد آوریم در سال 1384 هنگامي که دکتر احمدي‌نژاد بر خلاف انتظار برخي اصحاب قدرت و در طوفان تخريب‌ها و هجمه‌هاي ناجوانمردانه، با راي سنگين ملت به رياست‌جمهوري برگزيده شد، رئيس‌جمهور وقت (آقاي خاتمي) و رقيب اصلي وي (آقاي هاشمي رفسنجاني) نه تنها به ملاقات او نرفتند بلکه از ارسال پيام تبريک هم خودداري کردند. مقايسه اين رفتار با واکنش احمدي‌نژاد به پيروزي آقاي روحاني، گوياي نکات بسياري است.

چرا احمدی‌نژاد از جایگاه دست تکان داد؟!

به هر روی، رفتار احمدی‌نژاد در قبال دولت جدید علیرغم همه انتقادها و بعضا رفتارهای دور از مروّتی که در حق وی و همکاران سابقش می‌شود، شایسته تقدیر است. اما با این همه گویا اشخاص و رسانه‌های حامی دولت نیز همچون بسیاری از دولتمردان علاقه ویژه‌ای دارند تا با گفتار و موضع‌گیری‌های خود احمدی‌نژاد را به هر شیوه ممکن، به موضع‌گیری وادار سازند و از قبل آن، دستمایه‌ای برای مظلوم‌نمایی و پیگیری اهداف خود دست و پا کنند و در این مسیر گاه به مسائلی چنگ می‌اندازند که باعث لبخند و تاسف توأمان است؛ لبخند از باب تمسک به مسائلی عجیب و دور از ذهن و تاسف از باب دورشدن از دایره اخلاق و انصاف در نقد یکدیگر.

در یکی از آخرین نمونه‌ها، روزنامه آرمان روابط عمومی که برخی آن را آرمان روابط عمومی خانواده آقای هاشمی می‌نامند، در ادبیاتی خاص با انتقاد از نوع حضور احمدی‌نژاد در مراسم عاشورای حرم مطهر حضرت معصومه(س) نوشته است:

... مراسم عزاداری امام حسین(ع) اصل و متن و بطن ماجراست و اگر قرار باشد میتینگ تبلیغاتی و سیاسی به این بهانه راه بیفتد، آن‌جاست که باید سر به علامت تعجب تکان داده و پرسید مگر این برهه و این مکان جای چنین برون‌نمایی‌هایی است؟!(!)

نگارنده روزنامه آرمان افزوده است: «ایوان‌ آینه حرم حضرت معصومه(س) مکان و جایگاهی است که در مناسبت‌های خاص و ویژه عالی‌ترین مقامات نظام در آن حضور یافته و درمراسم هیئات مختلف سهیم می‌شوند. اما روز عاشورا محمود احمدی‌نژاد که اکنون سمت و جایگاه اجرایی در ساختار سیاسی نظام ندارد در این مکان حاضر شده و برای حاضرین در محل دست تکان داده(!) و به یاد روزهایی که سفرهای استانی می‌رفت، با علاقه‌مندانش عکس یادگاری گرفته است.(!) حال سؤال این‌جاست که آیا شخصیت‌های سیاسی متعددی که در طول سال به حرم حضرت معصومه(س) مشرف می‌شوند، هر کدام به‌سان یک میهمان ویژه و رسمی در ایوان آینه حضور یافته و برای همراهان و حضار دست تکان می‌دهند و چاق سلامتی می‌کنند؟(!) آیا هر کدام از ده‌ها تن اعضای مجمع تشخیص مصلحت نظام وقتی به قم می‌روند این‌چنین عمل می‌کنند؟!(!) بی‌گمان پروتکل‌های نانوشته در این زمینه‌ها وجود دارد و این‌که رئیس‌جمهوری سابق همانند یک مقام عالی‌رتبه و رسمی در این مکان حضور یافته و جمعی گرد او آیند، با آن‌چه که تا کنون عمل می‌شده، انطباق متعارف نداشته است.

در ادامه این یادداشت آمده است:«چرا باید اقداماتی به منصه ظهور برسد که رنگ و بوی سیاسی‌کاری داشته و در محل شریفی چون حرم حضرت معصومه(س) و در روز عاشورا فعل و انفعالاتی رخ بدهد که جلوه‌های سیاسی پررنگ داشته و به مثابه کمپین تبلیغاتی، فردی بیاید و برای مردم دست تکان بدهد؟(!) در واقع با این اقدام قصد اثبات چه چیزی بوده و چرا باید به تجمع مردمی که برای عزاداری گردهم آمده و از اساس خبری پیرامون این حضور نداشته‌اند، نگاه تبلیغاتی و سیاسی داشت؟(!)

ارادت ویژه روزنامه آرمان به آقای هاشمی

از آن‌جایی‌که روزنامه آرمان ارادت ویژه‌ای به آقای هاشمی رفسنجانی دارد و مواضع و رویکرد آقای هاشمی نیز نسبت به شخص احمدی‌نژاد کاملا روشن است، نیاز چندانی احساس نمی‌شود تا یادداشت فوق‌الذکر و نظایر آن پاسخ داده شود. اما به دوستان «آرمان»ی و همفکران آنان از جمله در برخی رسانه‌های محلّی «استان یزد» توصیه می‌کنیم به جای رطب و یابس به هم بافتن و آسمان را به زمین دوختن، بکوشند واقعیت‌ها را آن‌گونه که هست ببینند و اجازه ندهند عینک «سیاست‌زدگی مفرط»،آن‌ها را در قضاوت و تحلیل‌هایشان به ناکجاآبادها سوق دهد.

 به راستی این چه‌ رویکرد ناصوابی است که به جای قدردانستن سکوت رئیس‌جمهور سابق در قبال انبوه تهمت‌ها و تخریب‌ها و واردنشدن او به عرصه انتقاد از دولت مستقر، به بهانه‌هایی از جنس بهانه‌های بنی‌اسرائیلی تمسک جوییم تا شاید به زعم خود، جایگاه وی را خدشه‌دار کنیم و شخص مورد نظر خود را ارتقا بخشیم؟!  این چه نگاه ضعیفی است که حتی دست‌تکان دادن رئیس‌جمهور سابق برای مردم را هم برنتابیم و بر آن خرده بگیریم؟!

احمدی‌نژاد هم قصور و تقصیر داشت؛ اما...

 گویا برخی چنان در ذهنیات خویش اسیر هستند که از یاد برده‌اند آقایان هاشمی رفسنجانی، خاتمی و روحانی هیچ‌کدام نتوانستند به اندازه احمدی‌نژاد از آرای قاطع مردمی بهره‌مند شوند و به عبارتی روشن‌تر، هیچ‌یک از متحدان ثلاثه یعنی رؤسای دولت‌های سازندگی، اصلاحات و اعتدال، نتوانسته‌اند از مقبولیت مردمی احمدی‌نژاد که در آرای بی‌نظیر 24میلیونی مردم به وی تبلور یافته، بهره‌مند گردند. بگذریم از این که رئیس جمهور کنونی نیز با آرایی شکننده و به قولی لب‌مرزی به ریاست‌جمهوری رسیده است.

راز استمرارمحبوبیت احمدی‌نژاد علی‌رغم همه کاستی‌ها و «قصور» و «تقصیر»هایی که متاسفانه در دو سال پایانی مسؤولیتش تشدید شد، ایمان قلبی وی به ضرورت پاکدستی و عشق واقعی برای خدمت و نوکری ملت بود.

 احمدی‌نژاد هر عیب و ایرادی که داشت، آقازاده ناخلف تربیت نکرد و اجازه نداد هیچ‌یک از اعضای خانواده‌ و فرزندانش ذره‌ای در بیت‌‌المال چشم طمع داشته باشند. وی برای خدمت‌رسانی به مردم به ویژه توده‌های تهی‌دست سر از پا نمی‌شناخت و از همین‌ روست که مردم مناطق محروم علی‌رغم همه هجمه‌ها و ناجوانمردی‌ها در حقّ او، همچنان از وی و دوران ریاست‌جمهوری‌اش با غبطه و حسرت یاد می‌کنند.

احمدی‌نژاد هر چه بود و هرچه کرد، بر خلاف رئیس‌جمهور قبل و بعد از خود، لیست اموالش را علاوه بر اعلام قانونی به قوه قضائیه، به اطلاع  مردم نیز رساند! اقدامی شایسته که انتظار می‌رفت توسط آقای روحانی نیز استمرا یابد؛‌ اما چنین نشد!

پاشنه آشیل برخی فعالان رسانه‌ای این است که به دلیل سیر در فضای اغلب ذهنی، از فضای عینی جامعه دور افتاده‌اند و نمی‌توانند مسائلی همچون استقبال مردم از احمدی‌نژاد را به درستی تحلیل کنند؛ در نتیجه گاه تحلیل‌هایشان در فضای خلا و غیرواقعی انجام می‌شود.

شایسته است کسانی‌که این روزها می‌کوشند تا به هر بهانه‌ای استقبال مردم از رئیس‌جمهور سابق را زیر سؤال برند و آن را با عینک‌های جناحی ارزیابی کنند، نیم‌نگاهی به برخی استقبال‌های متفاوت از رئیس‌جمهور محترم کنونی با رئیس جمهور سابق در سفرهای استانی بیندازند و درک و فراست مردم را نادیده نپندارند.

البته نوشتار فوق، هرگز به معنای مبرّا دانستن احمدی‌نژاد از برخی اقدامات نسنجیده‌ در دوران مسؤولیتش نیست؛ بلکه به معناي تاکيد بر ضرورت رعايت انصاف در ارزيابي نقاط مثبت و منفي دولت و دولتمردان در هر زمان است و شايد از همين رو بود که رهبر معظم انقلاب در آخرين ديدار با دولت دهم فرمودند: «در 8 سال اخير همه احساس و درك كردند كه رئيس‌جمهور محترم و همكاران ايشان، با تحمل سختي‌ها، نسبت به همه دولت‌ها و دوره‌هاي ديگر، كارهاي بسيار پرحجم و پرشتابي انجام مي‌دهند كه اين واقعيت، نكته برجسته و قابل تقديري است».

نویسنده : مرتضی یداللهی فیروزآبادی