سرو ابرکوه،
قرار بود ساعت 8 شب اولین همایش .... در سالن... برگزار بشه و برای تهیه خبر دعوت شده بودم. 10 دقیقه به 8 با عجله راه افتادم. یهو یادم افتاد که دفترچه یادداشت برنداشتم؛ برگشتم دفترچه رو برداشتم و راه افتادم. از شانس بد برعکس همیشه این خیابون خیلی شلوغ بود و همین که به چهارراه رسیدم چراغ هم قرمز شد....
بالاخره ساعت 8:9 دقیه رسیدم و در کمال تعجب دیدیم که تئاتر شروع شده و یکی روی سن وایساده و داره طی میکشه و سالن هم ساکته، کلی حرص خوردم و ناراحت شدم از اینکه دیر رسیدم و اول برنامه رو از دست دادم، همین جور که داشتم تئاتر رو نگاه میکردم دیدم یه بازیگر دیگه هم با یه دسته سیم برق اومد روی صحنه و داشت میکروفن و بلندگو و ... را تنظیم می کردم. هی با خودم میگفتم این دیگه چه جور تئاتری که بازیگراش حرف نمیزنن...
چند دقیقه گذشت، به دور و بری هام نگاه کردم و دیدم کسی به تئاتر توجه نمیکنه و همه دارن با هم حرف میزنن... یه دفعه یادم افتاد که برنامه امشب .... بوده، نه تئاتر. تازه متوجه شدم که این آقایون مسئولین نظافت و تدارکات هستن که هنوز دارن صحنه رو آماده می کنن و حضار هم منتظر هستن تا برنامه شروع بشه؛ یه نفس راحت کشیدم که خداروشکر چیزی رو از دست ندادم و به موقع رسیدم. فقط این بزرگواران وقت نکردن زودتر تی بکشن و وسایل مورد نیاز رو آماده کنن.
یه نگاه به ساعتم انداختم 8:18 ، از برنامه هم خبری نیست... 8:28 نخیر اثری از برنامه نیست؛ گفتم شاید ساعت من خرابه.... مهمونای اصلی برنامه رسیدن، ظاهرا قراره برنامه شروع بشه....
این دیگه خیلی غیرمنتظره بود، لامپ های سالن خاموش شد، داشتم فکر میکردم که این برنامه هم کنسل شد که دوباره همه جا روشن شد.... این کار اونقدر تکرار شد که چشمای من هم مثل لامپ ها هی داشت پرپرک می زد. ظاهرا این هم به خاطر تنظیم نور بوده
ساعت 8:40 .... صوت قرآن و بعد از آن هم سرود جمهوری اسلامی ایران و شروع برنامه با 40 دقیقه تأخیر
حالا بگذریم که من خبرنگارم و این چیزا برام عادیه اما این همه آدم که اینجا نشسته بودن وقتشون هیچ ارزشی نداشت؟!
ضرب المثل معروف و کاملا سنجیده "وقت طلاست" برای من یکی که به بهترین شکل تفسیر شد و باید گفت زمان یک گنج پنهان است. خدا کنه مسئولین و برگزار کننده های برنامه های اینچنینی که بعضا برای اولین بار هم هست که اجرا میشه، یه گوشه چشمی به این ضرب المثل داشته باشن.