به گزارش سرو ابرکوه، حجت الاسلام والمسلمین حسینی امام جمعه ابرکوه در رابطه با زندگی حضرت علی(ع) و پرهیز از مادی گرایی به بیان 2 حکایت از کلام 224 نهج البلاغه، به شرح ذیل پرداخت:

حکایت اول

به خدا عقيل برادرم را ديدم كه به شدت فقير شده بود و از من خواست تا يك من از گندم را به او ببخشم. كودكان عقيل را ديدم كه بر  اثر گرسنگي و فقر موهايشان ژوليده و رنگشان دگرگون بود، گويا صورتشان با نيل رنگ شده باشد،‌ عقيل مكرر خواسته خود را بيان مي كرد و من گوش مي دادم. فكر مي كرد من حاضرم دينم را بفروشم و به دلخواه او قدم بردارم و از كيش و آئين عدالت گسترم دست برمي دارم؟

(من پاسخ عملي به او دادم) و آهني را در اتش گداختم و به بدنش نزديك كردم تا با حرارت آن عبرت گيرد. او (كه نابينا بود) ناله اي مانند بيماران سر داد و نزديك بود از حرارت آن آهن گداخته بسوزد. گفتم: عقيبل، زنان سوگوار در غمت بگريند آيا از آن گداخته اي كه انساني آن را داغ كرده ناله مي كني؟! اما حاضري مرا به آتشي كشاني كه خداوند جبار با شعله خشم و غضبش آن را برافروخته است؟!

حكايتي ديگر

شگفت انگيز تر از داستان برادرم عقل، قضيه آن مردي است كه(بخاطر گشايش مشكلش) نيمه شب ظرفي سرپوشيده، پر از حلواي خوش مزه و لذيذ به درب خانه ما آورده بود. اين حلوا معجوني بود كه از آن بدم آمد. گويا اين حلوا را با آب دهان مار و استفراغ آن درست كرده بودند. (گرچه ظاهري لذيذ داشت اما حقيقت اين حلوا چون زهر مار بود)

به او گفتم اين هديه است؟ يا ذكات و يا صدقه؟ كه زكات و صدقه بر ما حرام است. گفت: نه اين است و نه آن بلكه هديه است.

گفتم: زنان بچه مرده بر تو بگريند آيا از طريق آئين خدا وارد شده (و هديه) برايم آورده اي كه مرا فريب دهي؟ آيا انديشه و ادراكت به هم ريخته؟ ديوانه شده اي يا هذيان مي گويي؟

به خدا قسم اگر اقليم هاي هفت گانه را با آنچه كه در زير آسمان است به من بدهد. تا با گرفتن پر جو از دهان مورچه اي نا فرماني خدا كنم، نخواهم كرد. اين دنياي شما از برگ جويده اي كه در دهان ملخي باشد، نزد من خوارتر و بي ارزش تر است.

(همه بدانند) علي را با نعمت هاي فناپذير و لذت هاي(كاذب دنيوي) و نابود شدني، كاري نيست (و به مطامع دنيا، طمع ندارد). از به خواب رفتن عقل و تدبير در زندگي و لغزش هاي زشت( از مقوله رشوه و باج و پارتي) به خدا پناه مي بريم و از او ياري مي جوئيم.

در روايتي است كه وقتي معاويه از ماجراي حضرت علي و برادرش عقيل با خبر شد،‌ از اوج عظمت و عدالت مولا در شگفت شد و گفت: هيهات... هيهات، به خدا قسم مادر زمانه عقيم است از اينكه ديگر فرزندي مانند علي را بزايد.

انتهای پیام/ م.ف